اگر تنها با توجه به سختی‌های بارداری، به زن و زندگی زناشویی نگاه شود، شاید گمان شود که این موضوع ناعادلانه است، در حالی که باید نکاتی را در این زمینه در نظر گرفت:

1. تنها راه حلال برای فرزند آوری، ازدواج شرعی و عمل زناشویی است؛ پس اگر زن آن‌را نپذیرد، چگونه مرد می‌تواند به این خواسته‌اش برسد، مگر این‌که اقدام به ازدواجی دیگر کند. البته در ارتباط با زمان و تعداد باروری، مناسب است که هر مردی با همسر خود به تفاهم و توافق برسند که تقریبا بیشتر افراد مسلمان این‌گونه عمل می‌کنند.

2. باید توجه داشت که اسلام از جهات دیگری شخصیت زن را تکریم نموده است. به عنوان نمونه به لحاظ شرعی، زن به هیچ وجه موظف به انجام کارهای خانه و حتی شیر دادن به بچه خود نیست و می‌تواند برای تمام اینها از شوهرش تقاضای اجرت و مزد داشته باشد؛ اما در طرف مقابل بر مرد واجب است که خود را تا حد امکان به زحمت انداخته و با هر دشواری هم که شده مخارج همسر و فرزندان خویش را تأمین نماید، پس مرد هم می‌تواند در این‌جا گمان کند که در حق او ناعدالتی شده است. یا آن‌که زن برای ازدواج، موظف به تهیه جهیزیه و نیز هیچ‌گونه هزینه‌کردی نیست، در حالی که بر مرد واجب است ابتدا به زن مهریه پرداخت کند و در ادامه نیز هزینه او را بپردازد، حتی به لحاظ شرعی زن می‌تواند تا مهریه‌اش را به صورت کامل دریافت نکرده از حق حبس استفاده کند و تمکین جنسی ننماید.

این موارد از باب مثال است که به انسان کمک می‌کند در تحلیل مسائل زناشویی ابعاد دیگری را نیز مورد نظر قرار دهد.

البته ممکن است زن یا شوهر آمادگی لازم برای بچه‌دار شدن و تربیت فرزند را نداشته که در این‌گونه موارد بهتر است زوجین با گفت‌وگو و توافق به دنبال راه حلی باشند،[1] و این سازش و گفت‌وگو دستور صریح قرآن به زن و شوهر است که می‌فرماید: «وَأْتَمِرُوا بَیْنَکُمْ بِمَعْرُوفٍ».

با تمام آنچه گفته شد، اگر از نظر پزشکی، باردار شدن برای زن خطر جدی و سنگینی داشته باشد، می‌تواند از باردار شدن خودداری کند.

گفتنی است؛ ایثار و زحماتی که هم زن و هم شوهر بیش از وظایف خود برای خانواده‌اش متحمل می‌شود، به یقین مورد توجه پروردگار حکیم بوده و ضمن داشتن اجر اخروی فراوان، موجب گرمی روابط خانواده نیز می‌گردد.

[1]. جهت آگاهی بیشتر، ر. ک: نمایه 92416 (جلوگیری از ریختن منی در رحم همسر).