نخست باید گفت، هر کاری که هر موجودی انجام می‌دهد، بر اساس ویژگی‌ها و صفاتی است که در او وجود دارد.

بر همین اساس، کارهای خدای تعالی نیز بر اساس صفات و ویژگی‌های خود او است. به این معنا که خدای متعال، جهان هستی را بر اساس اسما و صفات خود اداره می‌کند، و هر حقیقت و کمالی که در این جهان مشاهده می‌شود، تجلی و ظهور اسما و صفات خدا است.

به همین دلیل است که قرآن کریم در بسیاری موارد، در پی بیان یک فعل و یا یک حکم الهی، اسم و صفتی از خداوند  که مناسب با آن کار و حکم است را نیز ذکر می‌کند.[1]

البته از آن‌جا که اسما و صفات خدای متعال عین ذات او است، کمک گرفتن از اسما و صفات، منافات با غنای ذاتی و بی‌نیازی مطلق خداوند ندارد و مستلزم نیاز نخواهد شد؛ زیرا اسما و صفات خداوند، چیزی غیر از خدا نیست؛ بلکه تنها تجلیات و شئونات ذات او است.

[1]. «وَ لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَیْمانِکُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَ تَتَّقُوا وَ تُصْلِحُوا بَیْنَ النَّاسِ وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ». بقره،224. «وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ ما تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ». بقره، 110. و ...