همان گونه که می دانید؛ غیبت از گناهان کبیره است و در آیات و روایات شدیداً از آن نهی شده است.[1]

براساس روایات رسیده از پیشوایان دین، حقیقت غیبت آن است که کسی درباره دیگری چیزی بگوید که اگر بشنود، خوش نمی دارد. خواه در باره نقص و عیب باشد که در خود او، یا در بدن او، و یا در دین یا دنیای او است، و یا در چیزی است که وابسته به او است. اما این معنایش آن نیست که در حضور او می توان گناه یا خطاهایش را جلوی دیگران بیان کرد، آبرویش را ریخت و شخصیتش را خورد کرد. پس همان گونه که بیان عیب های دیگران پشت سر او اشکال دارد، در حضور او نیز چنین است؛ چراکه در هر دو صورت موجب از بین رفتن آبروی مؤمن می شود که ما مجاز به این کار نیستیم.

گفتنی است، آنچه که باعث حرمت می شود، ریختن آبروی مؤمن و اذیت[2] او است، چه در غیبت او باشد یا در حضور او؛ چرا که در آموزه های دینی، حفظ آبروی مؤمن و احترام او بسیار سفارش شده است.

نمایه های مرتبط:

غیبت و اهمیت توبه از آن، 4166 (سایت: 5088).

غیبت شخصی که به دیگران بدی می کند، 11962 (سایت: 14055).

ریختن آبروی مؤمن، 12154 (سایت: 11917).

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.