افطاری دادن به برادران مؤمن در ماه مبارک رمضان، از سنتهای حسنه است که در روایات مورد اهتمام قرار گرفته است، به گونهای که در منابع حدیثی باب مستقلی با عنوان «بَابُ اسْتِحْبَابِ تَفْطِیرِ الصَّائِمِ عِنْدَ الْغُرُوبِ بِمَا تَیَسَّرَ وَ تَأَکُّدِهِ فِی شَهْرِ رَمَضَان»؛[1] باب استحباب افطاری دادن به روزه داران، به این مسئله اختصاص یافته است.
از آنجا که هر کار نیکی در ماه رمضان پاداش و ثواب آن دو چندان خواهد شد، صلۀ رحم نیز داخل این حکم کلی میشود، به شرط آن که اولاً: همراه با غبیت برادران ایمانی نباشد، ثانیاً: صلۀ رحم و رفت و آمدهای بعد از افطار، باعث ترک دیگر سنتهای حسنه؛ مانند حضور در نماز جماعت، مجالس سخنرانی و موعظه که معمولا بعد از افطار در مساجد برگزار میگردد و... نشود.
گفتنی است که افطاری دادن و صله‌ی ارحام، نتیجه‌ی بخش خاصی از روزه نیست، نتیجه روزه چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید،[2] تقوای الاهی است. انسان روزه‌دار با تمرین گرسنگی و تشنگی در ماه رمضان، طعم تلخ فقر را خواهد چشید و از حال فقیران و گرسنگان آگاه خواهد شد، و این زمینه‌ای میشود تا فرد روزه‌دار در کمک به فقرا و مستمندان توفیق یابد.
برای آگاهی بیشتر در این موضوع: آثار تربیتی روزه، پاسخ ۱۴۸۵۹ را مطالعه کنید.
[1]. ر. ک: حر عاملی، وسائل الشیعة، ج 10، ص 137 مؤسسه آل البیت، قم، 1409ق.
[2]. «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ»؛اى افرادى که ایمان آوردهاید! روزه بر شما نوشته شده، همانگونه که بر کسانى که قبل از شما بودند نوشته شد تا پرهیزکار شوید. بقره، ۱۸۳.