ابومنصور ماتریدى در فرق بین تفسیر و تأویل معتقد است: «تفسیر» قطع به مراد خداوند است که اگر دلیل قطعى بر آن قائم باشد، تفسیر صحیح است و گرنه «تفسیر به رأى» خواهد بود که مورد نهى پیامبر(ص) قرار گرفته است.[1] «تأویل»، ترجیح یکى از معانى محتمل بر دیگر معانى است، بدون این‌که قطع به مراد خداوند وجود داشته باشد.[2]
[1]. «مَن فَسَّرَ الْقُرْآنَ بِرَأْیِهِ فَقَدِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ الْکَذِب...»؛ کسی که قرآن را مطابق نظر و سلیقه خود تفسیر نماید بر خدا نسبت دروغ داده است؛ شیخ حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، محقق، مصحح، مؤسسة آل البیت(ع)، ج 27، ص 190، مؤسسة آل البیت(ع) ، قم، چاپ اول، 1409 ق.
[2]. شاکر، محمد کاظم، روشهاى تأویل قرآن، ص 31، دفتر تبلیغات اسلامى، قم، چاپ اول، 1376 ش؛ جلالیان، حبیب الله، تاریخ تفسیر قرآن کریم( جلالیان)، ص 37، اسوه، تهران، چاپ چهارم، 1378 ش.