در قرآن کریم آیاتی وجود دارند که بر همین مطلب دلالت دارند؛ مانند آیات زیر:
1. «آیا مردم را به نیکى (و ایمان به پیامبرى که صفات او آشکارا در تورات آمده) دعوت می‌کنید، اما خودتان را فراموش می‌نمایید با این‌که شما کتاب (آسمانى) را می‌خوانید! آیا نمی‌اندیشید؟!».[1]
2. «اى کسانى که ایمان آورده‌اید! چرا سخنى می‌گویید که عمل نمی‌کنید؟ نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنى بگویید که عمل نمی‌کنید».[2]
3. «بگو: آیا هیچ یک از معبودهاى شما، به سوى حق هدایت می‌کند؟! بگو: تنها خدا به حق هدایت می‌کند! آیا کسى که هدایت به سوى حق می‌کند براى پیروى شایسته‌تر است، یا آن‌کس که خود هدایت نمی‌شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می‏شود، چگونه داورى می‏کنید؟!».[3]
اصولاً یک برنامه اساسى مخصوصاً براى علما و مبلغان و دعوت کنندگان راه حق این است که بیش از سخن، مردم را با عمل خود تبلیغ کنند، همان‌گونه که در حدیث معروف از امام صادق(ع) می‌خوانیم: «مردم را با عمل خود به نیکی‌ها دعوت کنید نه با زبان خود».[4]
تأثیر عمیق «دعوت عملى» از این‌جا سرچشمه می‌گیرد که هر گاه شنونده بداند گوینده از دل سخن می‌گوید و به گفته خویش صد در صد ایمان دارد گوش جان خود را به روى سخنانش می‌گشاید و سخن که از دل برخیزد بر دل می‌نشیند، و در جان اثر می‌گذارد، و بهترین نشانه ایمان گوینده به سخنش این است که خود قبل از دیگران عمل کند.[5]

---