کد سایت
fa28855
کد بایگانی
34760
نمایه
ویژگی دل شکسته
طبقه بندی موضوعی
انسان و خدا,قرب
خلاصه پرسش
مقصود از دل شکسته که گفته می شود خدا در آن است چیست؟
پرسش
مقصود از دل شکسته چیست که خدا در آن است؟ یعنی آیا دل کسی که از همه ناامید شده و خسته و مجروح شده است؟
پاسخ اجمالی
گاهی مواقع «دل شکستگی» تنها به جهت غمگینی برای امور مادی و دنیایی است که آخرت در آن لحاظ نمیشود، چنین دل شکستگی، افسردگی و رکود روانی را به همراه خواهد داشت و آدمی را ناامید کرده و از ترقی و پیشرفت بازمیدارد، اما گاهی انسان برای اموری – حتی به ظاهر دنیائی - دل شکسته میشود که اثر چنین دل شکستگی، ارتباط بیشتر او با معنویت بوده و پیشرفت او را به دنبال خواهد داشت. به گونهای که وقتی دلی شکسته و غمگین میشود، ارتباط او با عالم معنا بیشتر میگردد، با چنین حالتی، احساسات و عواطف ظریف، اشک، گریه و ... پدید میآید. دل شکسته، انسان را بیشتر متوجه ضعف و حقارت و واماندگی در برابر آفریننده هستی میکند و عاملی است برای پیوند بیشتر میان مخلوق و خالق.
بنابراین، مقصود از دل شکسته سقوط فعالیت روحى نیست که خود باعث خموشى و رکود روان انسانى میباشد، بلکه مقصود از شکستگى همان انفجار روحی و معنوی است که با داشتن حالت تسلیم در پیشگاه خداوندى به والاترین مقام روحانى نائل میگردد.[1] و نزدیکترین جایگاه بشرى به حق تعالى را پیدا میکند و مورد عنایات الهی قرار میگیرد.
در روایات درباره عنایات و توفیقات الهی نسبت به دل شکسته چنین آمده است:
امام سجاد(ع) میفرماید: «خدا هر دل غمگینى را دوست دارد».[2]
پیامبر اکرم(ص) فرمود: «خداى تعالى در نزد دلشکستگان جاى دارد».[3]
«هر گاه خداوند خیرى به بنده اراده نماید، در دلش پرده اندوهى ایجاد میکند؛ زیرا دل شکسته و غمگین را دوست دارد».[4]
بنابراین، مقصود از دل شکسته سقوط فعالیت روحى نیست که خود باعث خموشى و رکود روان انسانى میباشد، بلکه مقصود از شکستگى همان انفجار روحی و معنوی است که با داشتن حالت تسلیم در پیشگاه خداوندى به والاترین مقام روحانى نائل میگردد.[1] و نزدیکترین جایگاه بشرى به حق تعالى را پیدا میکند و مورد عنایات الهی قرار میگیرد.
در روایات درباره عنایات و توفیقات الهی نسبت به دل شکسته چنین آمده است:
امام سجاد(ع) میفرماید: «خدا هر دل غمگینى را دوست دارد».[2]
پیامبر اکرم(ص) فرمود: «خداى تعالى در نزد دلشکستگان جاى دارد».[3]
«هر گاه خداوند خیرى به بنده اراده نماید، در دلش پرده اندوهى ایجاد میکند؛ زیرا دل شکسته و غمگین را دوست دارد».[4]
[1]. جعفرى تبریزى، محمدتقى، تفسیر و نقد و تحلیل مثنوى جلال الدین محمد بلخى، ج 1، ص 258، اسلامى، تهران، چاپ دوازدهم، 1373ش.
[2]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج 2، ص 99، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
[3]. قطب الدین راوندى، سعید بن هبة الله، الدعوات (سلوة الحزین)، ص 120، انتشارات مدرسه امام مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشریف)، قم، چاپ اول، 1407ق.
[4]. دیلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 1، ص 154، الشریف الرضی، قم، چاپ اول، 1412ق.