این‌که انسان برهنه به دنیا می‌آید شاید بدین دلیل باشد که تولد با لباس، مستلزم وجود دستگاهی شبیه کارخانه نساجی و غیره در رحم مادر است و این امری پر مشقت برای مادر است. اما لزوم پوشش در هنگام دفن این نوعی احترام به میت است؛ زیرا برهنگی موجب آشکار شدن زشتی‌های انسان و نمایان شدن امور قبیح در او است. اما زشتی برهنگی در هنگام ولادت، اولاً: به اندازه زشتی برهنگی انسان بزرگ در هنگام مرگ نیست. ثانیاً: فورا بعد از ولادت پوشیده می‌شوند.
علاوه این‌که پروردگار، لباس را به عنوان کرامتی برای انسان‌ها در نظر گرفته است تا آنها بعد از برهنگی هنگام تولد، با اختیار خودشان خود را با این کرامت پروردگار بپوشانند: «یا بَنی‏ آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَیْکُمْ لِباساً یُواری سَوْآتِکُمْ وَ ریشاً»؛[1] ای فرزندان آدم! برای شما لباسی را در نظر گرفتیم که زشتی­‌های شما را پوشانده و شما را از سرما و گرما محافظت کند.
ما موظفیم تا زمانی که این امکان برایمان وجود دارد، هم خود را بپوشانیم و هم برای برهنگان پوشاک تهیه کنیم و می‌­دانیم که هنگام تدفین اموات نیز هنوز این امکان برایمان باقی است. بر این اساس و جهت احترام به مردگان، سزاوار است آنها را بدون این کرامت الهی برهنه رها نکرده و در حد توان خویش آخرین احترامات را نسبت به آنان انجام دهیم. حال این تصمیم خدا است که چگونه در روز قیامت آنان را برانگیزاند.
در روایات، برای حفظ این کرامت در روز قیامت نیز توصیه­‌هایی شده است: «مَنْ أَرَادَ أَنْ لَا یَکُونَ عُرْیَاناً یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَلْیَکْسُ الْجُلُودَ الْعَارِیَةَ فِی الدُّنْیَا»؛[2] آن‌که می‌‌خواهد در روز قیامت برهنه نباشد، در این دنیا بدن‌­های برهنه را بپوشاند.
بر این اساس، ما نباید کرامت انسانی لباس را از مردگان خویش دریغ داشته و آنان‌را برهنه در گور رها کنیم.

---