کد سایت
fa49876
کد بایگانی
61348
نمایه
امامان معصوم؛ شاهد اعمال انسان‌ها
طبقه بندی موضوعی
تفسیر
برچسب
امامان|مؤمنان|شاهد اعمال|آیه 105 توبه
خلاصه پرسش
آیا دانش امامان معصوم(ع) به رفتار انسان‌ها مصداقی از آیه 105 سوره توبه است که در آن به دانش «مؤمنان» اشاره شده است؟
پرسش
در آیه 105 سوره توبه، منظور از «مؤمنین» چه کسانی هستند؟ چراکه هیچ مؤمنی نمی‌تواند اعمال پنهانی مؤمنین دیگر را ببیند.
پاسخ اجمالی
خداوند متعال خطاب به پیامبر گرامی اسلام(ص) فرموده است: «بگو: [هر گونه که می‌خواهید] عمل کنید! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را می‌بینند! و به‌زودى، به‌سوى داناى نهان و آشکار، بازگردانده می‌شوید و شما را به آنچه عمل می‌کردید، خبر می‌دهد!».[1]
اشاره آیه به این است که؛ کسى تصوّر نکند اگر در خلوتگاه یا در میان جمع، عملى را انجام می‌دهد از دیدگاه علم خدا مخفى و پنهان می‌ماند، بلکه علاوه بر خداوند، پیامبر خدا(ص) و مؤمنان نیز از آن آگاهند. و این آگاهى مقدمه پاداش و یا کیفرى است که در جهان دیگر در انتظار انسان است.
اما جای این سؤال است که شاید درباره آگاهی پروردگار و پیامبرش از اعمال انسان‌ها سخنی نباشد، ولی مراد آیه از آگاهی مؤمنین، نسبت به اعمال بندگان چیست؟ چگونه می‌شود مؤمنان از باطن اعمال سایر انسان‌ها مطلع باشند؟ آیا منظور آیه، عده خاصی از مؤمنین است؟
در پاسخ به این پرسش، روایاتی با سند معتبر، در منابع حدیثی و تفسیری در ذیل این آیه دیده می‌شود که مراد از مؤمنین را امامان معصوم(ع) معرفی می‌کنند.[2]
بر اساس این احادیث و روایاتی دیگر از اهل بیت(ع)، در میان پیروان مکتب شیعه این عقیده، معروف و مشهور است که پیامبر خدا(ص) و امامان معصوم(ع) از اعمال همه امت آگاه می‌شوند؛ یعنى خداوند از طرق خاصى اعمال امت را بر آنها عرضه می‌دارد.[3] و این مسئله اثر تربیتى فوق العاده‌اى در معتقدان به آن دارد؛ زیرا هنگامى که فرد بداند، علاوه بر خدا که همه جا با اوست، پیامبر(ص) و پیشوایان محبوب او، همه روزه یا همه هفته از هر عملى که انجام می‌دهد، اعم از خوب و بد در هر نقطه و هر مکان آگاه می‌شوند، بدون شک بیشتر رعایت کرده و مراقب اعمال خود خواهد بود.[4]
اشاره آیه به این است که؛ کسى تصوّر نکند اگر در خلوتگاه یا در میان جمع، عملى را انجام می‌دهد از دیدگاه علم خدا مخفى و پنهان می‌ماند، بلکه علاوه بر خداوند، پیامبر خدا(ص) و مؤمنان نیز از آن آگاهند. و این آگاهى مقدمه پاداش و یا کیفرى است که در جهان دیگر در انتظار انسان است.
اما جای این سؤال است که شاید درباره آگاهی پروردگار و پیامبرش از اعمال انسان‌ها سخنی نباشد، ولی مراد آیه از آگاهی مؤمنین، نسبت به اعمال بندگان چیست؟ چگونه می‌شود مؤمنان از باطن اعمال سایر انسان‌ها مطلع باشند؟ آیا منظور آیه، عده خاصی از مؤمنین است؟
در پاسخ به این پرسش، روایاتی با سند معتبر، در منابع حدیثی و تفسیری در ذیل این آیه دیده می‌شود که مراد از مؤمنین را امامان معصوم(ع) معرفی می‌کنند.[2]
بر اساس این احادیث و روایاتی دیگر از اهل بیت(ع)، در میان پیروان مکتب شیعه این عقیده، معروف و مشهور است که پیامبر خدا(ص) و امامان معصوم(ع) از اعمال همه امت آگاه می‌شوند؛ یعنى خداوند از طرق خاصى اعمال امت را بر آنها عرضه می‌دارد.[3] و این مسئله اثر تربیتى فوق العاده‌اى در معتقدان به آن دارد؛ زیرا هنگامى که فرد بداند، علاوه بر خدا که همه جا با اوست، پیامبر(ص) و پیشوایان محبوب او، همه روزه یا همه هفته از هر عملى که انجام می‌دهد، اعم از خوب و بد در هر نقطه و هر مکان آگاه می‌شوند، بدون شک بیشتر رعایت کرده و مراقب اعمال خود خواهد بود.[4]
[1]. توبه، 105: «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ سَتُرَدُّونَ إِلى عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ».
[2]. علی بن ابراهیم عن أبیه عن یعقوب بن شعیب عن أبی عبد الله(ع)، فی قولِه «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ»، المؤمنون هاهُنا الأئمة الطاهرین(ع)؛ قمى، على بن ابراهیم، تحقیق، موسوى جزایرى، سید طیب، تفسیر قمى، ج 1، ص 304، قم، دار الکتاب، چاپ چهارم، 1367ش.
[3]. عن أبی عبد الله(ع) قال: إِنَّ أَعْمَالَ الْعِبَادِ تُعْرَضُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) کُلَّ صَبَاحٍ- أَبْرَارِهَا وَ فُجَّارِهَا فَاحْذَرُوا- فَلْیَسْتَحْیِ أَحَدُکُمْ أَنْ یَعْرِضَ عَلَى نَبِیِّهِ الْعَمَلَ الْقَبِیح؛ عن الباقرین(ع) قال مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَمُوتُ أَوْ کَافِرٍ یُوضَعُ فِی قَبْرِهِ- حَتَّى یُعْرَضَ عَمَلُهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ هَلُمَّ جَرّاً إِلَى آخِرِ مَنْ فَرَضَ اللَّهُ طَاعَتَهُ فَذَلِکَ قَوْلُه «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ»؛ همان؛ عیاشى، محمد بن مسعود، التفسیر، ج 2، ص 109، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، 1380ق.
[4]. ر.ک: مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج 8، ص 124، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، 1374ش؛ همچنین ر.ک: 10887 (عرضه اعمال بر امام).