کد سایت
fa61961
کد بایگانی
76181
نمایه
نیم‌خورده گربه
طبقه بندی موضوعی
چهارپایان
خلاصه پرسش
آیا خوردن نیم خورده گربه مستحب است؟ آیا روایتی در این‌باره داریم؟
پرسش
آیا در روایات خوردن نیم خورده گربه مستحب اعلام شده، و حتی سبب افزایش هوش و حافظه می‌گردد؟!
پاسخ اجمالی
آنچه از روایات به دست می‌آید، این است که:
1. دور ریختن غذای نیم‌خورده گربه مکروه است.
2. آب نیم‌خورده گربه پاک است و می‌توان با آن وضو گرفت یا غسل کرد.
3. خوردن نیم‌خورده حیوانات حرام گوشت مکروه است، ولی در مورد گربه، برخی فقها معتقدند که چنین کراهتی وجود ندارد.[1]
اما درباره این‌که خوردن این نیم‌خورده مستحب باشد و یا آن‌که باعث افزایش هوش شود، چیزی در احادیث نیامده است؛ و مکروه نبودن، دلیل بر استحباب نیست.
برای نمونه؛ در روایتی می‌خوانیم:
امام صادق(ع) فرمود: «گربه [پاک است و تنها] درّندگی دارد، و نیم‌خورده او اشکالی ندارد و من از خداوند شرم می‌کنم که غذایی را تنها به این دلیل که گربه بخشی از آن خورده است، دور بریزم».[2]
در منابع و کتاب‌های فقهی، خوردن نیم خورده حیوانات حرام گوشت، مکروه است، مگر نیم‌خورده گربه که درباره آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ برخی آن‌را مکروه دانسته[3] و برخی نیم‌خورده گربه را از این کراهت استثناء کرده‌اند،[4] اما همان‌طور که گفته شد مطلبی دال بر استحباب نیم‌خورده گربه در روایات یافت نشده است.
1. دور ریختن غذای نیم‌خورده گربه مکروه است.
2. آب نیم‌خورده گربه پاک است و می‌توان با آن وضو گرفت یا غسل کرد.
3. خوردن نیم‌خورده حیوانات حرام گوشت مکروه است، ولی در مورد گربه، برخی فقها معتقدند که چنین کراهتی وجود ندارد.[1]
اما درباره این‌که خوردن این نیم‌خورده مستحب باشد و یا آن‌که باعث افزایش هوش شود، چیزی در احادیث نیامده است؛ و مکروه نبودن، دلیل بر استحباب نیست.
برای نمونه؛ در روایتی می‌خوانیم:
امام صادق(ع) فرمود: «گربه [پاک است و تنها] درّندگی دارد، و نیم‌خورده او اشکالی ندارد و من از خداوند شرم می‌کنم که غذایی را تنها به این دلیل که گربه بخشی از آن خورده است، دور بریزم».[2]
در منابع و کتاب‌های فقهی، خوردن نیم خورده حیوانات حرام گوشت، مکروه است، مگر نیم‌خورده گربه که درباره آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ برخی آن‌را مکروه دانسته[3] و برخی نیم‌خورده گربه را از این کراهت استثناء کرده‌اند،[4] اما همان‌طور که گفته شد مطلبی دال بر استحباب نیم‌خورده گربه در روایات یافت نشده است.
[1]. نک: شیخ حرّ عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 1، ص 227 - 228، «بابُ طَهارَةِ سُؤْرِ السِّنّورِ وَ عَدَمِ کَراهَتِه»، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
[2]. کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، ج 3، ص 9، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ طوسى، محمد بن الحسن، تهذیب الأحکام، ج 1، ص 227، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق؛ وسائل الشیعة، ج 1، ص 227.
[3]. نک: طباطبایى یزدى، سید محمد کاظم، العروة الوثقى(محشّى)، ج 1، ص 116، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ اول، 1419ق.
[4]. نک: امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج 1، ص 53، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق؛ وسائل الشیعة، ج 1، ص 227؛ مجلسى، محمد تقى، لوامع صاحبقرانى، ج 1، ص 223، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق؛ نراقى، احمد بن محمد مهدى، مستند الشیعة فی أحکام الشریعة، ج 1، ص 114، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ: اول، 1415ق.