در انجیل نامی از خضر (ع) برده نشده است و بعید است که دیگر کتاب های مسیحیت نیز مطلبی در ارتباط با او داشته باشند، البته باید بدانید که در قرآن هم به نام «خضر» تصریح نشده است و از او تنها به عنوان بنده ای از بندگان که بیانگر مقام عبودیت و علم و دانش خاص او است یاد شده است،[1] ولى در روایات متعددى این مرد عالم به نام (خضر) معرفى شده است،[2] از بعضى روایات استفاده مىشود که اسم اصلى او نام اصلیش "تالیا بن ملکان بن عابر بن ارفخشد بن سام بن نوح" بوده،[3] و خضر لقب او است؛[4] زیرا هر کجا قدم می گذاشت زمین از قدوم او سرسبز مىشده است.[5]
[1] کهف، 65، «عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَیْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا، وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً».
[2] علامه مجلسی، بحارالأنوار، ترجمه محمد باقر کمره ای، ج 8، ص217، انتشارات دارالکتب اسلامیه، چاپ اول، تهران،1351ش.
[3] نک: ترجمه المیزان، ج 13، ص 584.
[4] علامه حلی، الفین، ترجمه وجدانی، ص 1009، ناشر سعدی و محمودی، تهران، چاپ اول.
[5] بحارالأنوار، ج 8، ص 202 .