نماز قضا نیز همانند اصل نماز در زمان رسول اکرم(ص) تشریع شده است و یکی از دلایل وجوب آن، آیهٔ «أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِى»،[1] است که بیشتر مفسران گفته‌اند: «این آیه دلالت دارد بر این که هر گاه به یادت آمد که نمازی بر عهده داری آن‌را به‌جا بیاور چه در وقتش باشد یا خارج از وقتش اگر در وقتش بود ادای آن‌را به جا بیاور و اگر در خارج از وقتش باشد قضایش را بجا بیاور.[2]
رسول اکرم(ص) فرمود: «کسی که نماز واجبش به سبب خوابیدن یا فراموشی ترک شود هر وقت یادش آمد آن‌را به جا بیاورد و بر او کفاره‌ای غیر از به جا آوردن نماز نیست. به درستی که خداوند متعال می‌فرماید: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي».[3]
آن‌حضرت در روایت دیگری فرموده است: «کسی که بخوابد و نمازش ترک شود یا بر اثر فراموشی نمازش فوت شود پس آن‌را قضا نماید».[4]
دربارهٔ قسمت دوم پرسش؛ نمایهٔ «قضا شدن نماز صبح حضرت رسول اکرم(ص)»، سؤال 644 را مطالعه کنید.
[1]. طه، 14: «نماز را براى ياد من بپادار».
[2]. طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان فى تفسير القرآن، مقدمه: بلاغی، محمد جواد، ج 7، ص 10 - 11، انتشارات ناصر خسرو، تهران، 1372ش؛ فيض كاشانى، ملا محسن، تفسير الصافى، تحقيق: اعلمی، حسين، ج 3، ص 202 - 203، انتشارات الصدر، تهران، چاپ دوم، 1415ق؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: موسوی جزائری، سید طیب، ج 2، ص 60، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق؛ بروجردى، سيد محمد ابراهيم، تفسير جامع، ج 4، ص 283، انتشارات صدر، تهران، چاپ ششم، 1366ش؛ بحرانى، سيد هاشم، البرهان فى تفسير القرآن، ج 3، ص 758، بنياد بعثت، تهران، چاپ اول، 1416ق.
[3]. نورى، حسين بن محمد تقى، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 6، ص 430، مؤسسة آل البيت(ع)، قم، چاپ اول، 1408ق.
[4]. همان.