لطفا صبرکنید
32331
- اشتراک گذاری
مراد از امتحان به ترس و گرسنگی و... برای اهل ایمان در آیه ۱۵۵ سوره بقره، ترس از جنگ و دشمن و پیامدهای جنگ است که قحطی و گرسنگی و نقص اموال را در پی دارد؛ لذا منظور از امتحان الاهی، به ترس و گرسنگی و ...، ترس نسبت به امور دنیوی است. اما مراد از وجود نداشتن ترس در آیه 69 سوره مائده، برای مؤمنان و کسانی که کارهای نیک و شایسته انجام دادند، نداشتن ترس و اندوه نسبت به تباه شدن عمل یا از بین رفتن پاداش، قبول نشدن توبه و ترس از آخرت است که اهل ایمان واقعی و کسانی که به دین پیامبر اسلام(ص) و بهشت و جهنم و معاد جسمانی و...، اعتقاد دارند و کارهای نیک و پسندیده بر مقتضای دین و شریعت انجام داده اند، این‌گونه ترس‌ها را نخواهند داشت.
مراد از امتحان به ترس و گرسنگی و... برای اهل ایمان در آیه «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ»،[1] ترس از جنگ و دشمن و پیامدهای جنگ است که قحطی و گرسنگی و نقص اموال را در پی دارد؛ لذا منظور از امتحان الاهی، به ترس و گرسنگی و ...، ترس نسبت به امور دنیوی است؛ مانند حمله‌ی دشمن، کشته و یا مجروح شدن اهل ایمان، اسیر شدن زن و فرزندانشان، از دست دادن اموال و... که همه انسان‌ها چه مؤمن و چه غیر مؤمن به مقتضای طبیعت و غریزه خویش از آن هراسان و تأثیر پذیرند.[2] اما مراد از وجود نداشتن ترس در آیه «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هادُوا وَ الصَّابِئُونَ وَ النَّصارى مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»،[3] برای مؤمنان و کسانی است که کارهای نیک و شایسته انجام دادند، نداشتن ترس و اندوه نسبت به تباه شدن عمل یا از بین رفتن پاداش، قبول نشدن توبه و ترس از آخرت است که اهل ایمان واقعی و کسانی که به دین پیامبر اسلام(ص) و بهشت و جهنم و معاد جسمانی و...، اعتقاد دارند و کارهای نیک و پسندیده بر مقتضای دین و شریعت انجام داده اند، این‌گونه ترس‌ها را نخواهند داشت.[4] پس این دو ترس با هم فرق دارند. بنابر این، هیچ‌گونه تناقضی بین دو آیه وجود ندارد؛ زیرا در تناقض هشت وحدت شرط است که یکی از آن هشت شرط، وحدت موضوع می‌باشد.[5] و در این‌جا موضوع که ترس باشد وحدت ندارد، بلکه متعدد است؛ یکی ترس دنیوی از قبیل گرسنگی و نقص اموال و ... است و دیگری ترس از تباه شدن عمل و قبول نشدن توبه و ترس در آخرت است.
برخی از مفسران گفته اند؛ مراد از ترس در آیه 69 سوره مائده، مطلق است شامل ترس دنیوی و اخروی هر دو می‌شود اما اگر اهل ایمان، از روى بصیرت و اعتقاد قلبى به خدا و روز قیامت، ایمان بیاورند، همان تکیه نمودن به پروردگار و اطمینان به رحمت و امیدوارى به کرم و بخشش او آنها را باز می‌دارد از این‌که ترسى از آینده و حزن و اندوهى از گذشته بر خود راه دهند؛ زیرا ترس و اندوه، مربوط به توجه نمودن به امور نفسانى و محبت دنیوى است و ایمان واقعى همان ارتباط قلبى و میل و محبت وجدانى به مقام الوهیت است کسى که داراى چنین موهبت عظما گردید و محبت و معرفت به حضرت حق تمام وجود او را فرا گرفته باشد، چگونه به امور نفسانی و دنیوی توجه می‌کند تا از تباه شدن و از دست دادن آن بترسد و غمگین گردد.
البته، چنین ایمان نورى است که تاریکی صفت‌های نفسانى و صفات طبیعى را یک‌جا از بین می برد و انسانى که داراى چنین نورى گردید همیشه حتى در زندگی دنیوى که همراه با مصیبت‌ها و گرفتاری‌ها است، احساس آرامش و امنیت می‌کند.[6]
[1]. «قطعاً همه شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، و کاهش در مالها و جانها و میوهها، آزمایش مىکنیم و بشارت ده به استقامتکنندگان»؛ بقره، 155.
[2]. طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 204 و 435 و 436، ناصر خسرو، تهران، 1372 ش.
[3]. «آنها که ایمان آوردهاند، و یهود و صابئان و مسیحیان، هر گاه به خداوند یگانه و روز جزا، ایمان بیاورند، و عمل صالح انجام دهند، نه ترسى بر آنهاست، و نه غمگین خواهند شد»؛ مائده، 69.
[4]. مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 204؛ بلاغى نجفى، محمد جواد، الاء الرحمن فی تفسیرالقرآن، ج 1، ص 98، چاپّ اوّل، بنیاد بعثت، قم، 1420 ق؛ حسینى، شاه عبدالعظیمى، حسین بن احمد، تفسیر اثنا عشرى، ج 1، ص 162 و 163، انتشارات میقات، تهران، چاپ اول، 1363 ش.
[5]. مظفر، محمد رضا، تلخیص المنطق، ملخص، ترابی، اکبر، ص 77، دار العلم، قم، چاپ چهارم، 1374 ش.
[6]. بانوى اصفهانى، سیده نصرت امین، مخزن العرفان در تفسیر قرآن، ج 1، ص 352 و 353، نهضت زنان مسلمان، تهران، 1361 ش.
