دلایل برون دینی و درون دینی زیادی بر این نکته گواهی می دهند که در زیر به برخی از آنها اشاره می کنیم:

 

1. کافی نبودن عقل

 

این دلیل را با این سؤال آغاز می کنیم که آیا تنها مردم زمان پیامبر نیاز به وحی داشته اند ؟ و اساساً سرّ نیاز بشر به وحی چیست؟ و آیا این نیاز به زمان خاصی اختصاص دارد یا عقل در تمام دوران نیازمند کمک وحی است؟

 

در پاسخ به این سؤال باید گفت: الف. بشر برای این خلق شده که با رسیدن به خدا به کمال برسد؛ پس باید به این سمت هدایت شود. ب. ابزارهاى موجود بشر از برآوردن تمام نیازهاى هدایتی او عاجز است. ج. این نیاز به گونه ای است که در طول زمان نیز پا بر جاست. از آنجایی که دین و قرآن براى برآورده ساختن نیازهاى هدایتی بشر آمده است، باید پاسخ گوی نیازهای هدایتی بشر تا روز قیامت باشد و اختصاصی به زمان پیامبر (ص) نداشته باشد.

 

شاید مقدمه اول به جهت کثرت مباحثی که در سایت آمده است نیازی به توضیح نداشته باشد اما مقدمه دوم:

 

اگر چه در دین اسلام تأمین برخی از نیازهای انسان به عقل و تجربه واگذار شده است به‌گونه‌ای که عقل در کنار قرآن و سنت^[1] یکی از منابع شناخت دین است، اما دین در موارد خاصى، حامل معارفى است که عقل بدان راهى ندارد. قرآن چندین بار این نکته را تذکر داده است که رسول اکرم(ص) به شما چیزى آموخت و مطالبى را براى شما بیان کرد که شما نمى‏توانستید آنها را بدانید و به آن علم پیدا کنید^[2]، نه این که چیزى را به شما آموخت که شما نمى‏دانستید، ولی مى‏شد از طریق ادراکات متعارف بدان دسترسى پیدا کنید.

 

توضیح این‌که:

 

1. ادراک عقل منحصر در کلیات است و در غیر آن، از ابزار دیگرى همچون حس استفاده مى‏شود، و از آن‌جا که گاهى حس خطا مى‏کند، در تحلیل ادراکات حسى و نتیجه‏گیرى از آن، که کار عقل است، هم خطا صورت مى‏گیرد. از این جهت گفته می‌شود با علم که بر مبناى حس است نمی‌توان به معارف یقینى در همه مسائل دست یافت تا از دین بى‌نیاز شد؟! امام على(ع) می‌فرماید:

 

دین وسیله‏اى براى دستیابى عقل به یقین است.^[3]

 

از این جهت، تقویت شناخت عقلی بشر، به واسطه بیان نقلی و ازاله شک و دودلی در یافته‌های عقلی از جمله دلایل ضرورت وجود پیامبر و امام از سوی دانشمندان کلام دانسته شده است^.[4]

 

2. عقل، راه رسیدن انسان به خدا و دین است^[5] و در مباحث اعتقادى حرف اول از آنِ او است و اگر در موردى نظر قاطعى داد، حتى باید ظواهر نصوص را به نفع‌اش تغییر دهیم؛ یعنی اثبات مبدأ و معاد و اصل وحى و...، برعهده او است. لذا در این وادی تقلید جایی ندارد، اما باید توجه داشت که عقل در تمام معارف نمى‏تواند سخن بگوید و اظهار نظر کند؛ مثلا:

 

الف. عقل مى‏تواند ثابت کند خدایی هست و به صفاتش آگاهی پیدا کند، اما به کنه ذاتش راهی ندارد. لذا در احادیث متعددى، آدمى از تعقل در ذات الاهی نهى شده است.^[6] دلیل آن، این است که عقل قادر به فهم ذات الاهی و کیفیت ذات خداوند نیست.^[7] این در حالی است که مشاهده می‌کنیم قرآن انسان را به تعقل در قرآن^[8]، آیات تکوینى و پدیده‏ها و نظم جهان^[9]، احکام اخلاقى^[10] و سرگذشت پیشینیان^[11] دعوت کرده است؛ زیرا نتیجه تفکر در این امور، شناخت‏خدا، درک احکام اخلاقى و عبرت گرفتن از پیشینیان است. بر این اساس باید گفت: عقل در هر مسیرى توانایى رسیدن به مطلوب را ندارد و در واقع جهت‏دهى و راهنمایى عقل به مسیرى که به نتیجه خواهد رسید، بر عهده دین است؛ زیرا خداوند خالق عقل است و بهتر از هر کس مى‏داند که عقل در چه مسیرى توانایى رسیدن به مطلوب را دارد و در چه مسیرهایى از دست‏یابى به نتیجه ناتوان است.

 

ب. عقل مى‏تواند ثابت کند معادى وجود دارد و در نهایت ثابت کند که این معاد جسمانى است، ولی نمى‏تواند خصوصیات معاد جسمانى و اتفاقاتى را که در روز قیامت مى‏افتد تبیین کند.^[12]

 

3. عقل پس از اثبات خدا از طریق استدلال از آیات آفاقى و انفسى، خوبى و لزوم تسلیم در برابر خداوند و ایمان به خدا را به انسان گوشزد مى‏کند. عقل وسیله فهم اخلاق است و مى‏تواند ‏خوب و بد اعمال را تشخیص دهد و آدمى را به انجام برخى امور و ترک برخى دیگر بخواند^[13]، اما باید توجه داشت که دین در سه بخش براى انسان برنامه و حرف دارد و در تلاش است که به تصحیح سه نوع ارتباط بپردازد: الف. ارتباط انسان با خود، ب. ارتباط انسان با دیگران و غیر خود (طبیعت و جامعه)، ج. ارتباط انسان با خدا. ما بر این باوریم که علم و عقل به هیچ وجه قادر نیست در این سه قسمت جایگزین دین شود؛ زیرا دین اسلام هم به دنیا توجه مى‏کند و هم به آخرت. اسلام به دنبال آبادانى دنیایى است که آخرتش را هم آباد کند، هم به دل توجه دارد و هم به عقل و برنامه‏هاى آن در سه بخش ذکر شده است و چنین چیزى از عهده اخلاق دنیایى و...خارج است. چگونه علم و عقل بشر مى‏تواند براى بشرى که تاکنون از او و ابعاد وجودیش شناخت کاملى پیدا نکرده است، برنامه‏اى جامع عرضه کند و سعادت او را تأمین نماید؟

 

بشر پیش از هر چیز به فلسفه^[14]، مکتب و نظام^[15] و در مرحله بعد به سازوکارهای مناسب^[16] نیازمند است. اسلام، متکفل سه امر گفته شده است و طراحى سازوکارهاى مناسب را به خود عقل و علم انسان‌ها واگذار کرده و معتقد است که علم به تنهایی قادر نیست تبیینِ فلسفه، مکتب و نظام را بر عهده گیرد.

 

علاوه اخلاقى که بر مبناى دنیا بنا شده است نمی‌تواند ضمانت اجرایی داشته باشد و جایگزین اخلاق دینى گردد و...؟

 

3. در ساحت فروع و فقه هم عقل به عنوان یکى از منابع شمرده مى‏شود؛ مثلاً تقلید که از فروعات فقهى است، ثمره مبارک تعقل است و...، البته باید توجه داشت که بر اساس دیدگاه ما عقل با شرایطى مى‏تواند احکام شرعى را در زمینه‏ها و حوزه‏هاى خاصى استنباط نماید. عقل نه به نحو کلى راهى براى کشف احکام است و نه به طور کلى مورد انکار قرار مى‏گیرد؛ یعنى امکانش مورد پذیرش است و وقوعش مشروط.

 

امکان دست‌یابى به احکام شرعى به خصوص از راه عقل به خصوصیتى بر مى‏گردد که در اعتبارات شرعى وجود دارد و ممکن است این خصوصیت ضرورتاً در اعتبارات دیگر نباشد. آن خصوصیت این است که احکام شرعى تابع مصالح و مفاسد واقعى هستند. ما این خصوصیت را در مسائل اعتقادى به عنوان یک اصل اثبات مى‏کنیم و معناى آن این است که اگرچه حکم شرعى خود یک اعتبار است و مثل هر اعتبار دیگر، امرى است که اعتبار کننده آن را ایجاد مى‏کند، اما برخاسته از چیزى است که اعتبارى نیست و واقعیت دارد. مصالح و مفاسد واقعى جزو امور تکوینى و حقایق‌اند. عقل از روزنه همین مصالح و مفاسد مى‏تواند حکم شرعى را کشف کند^[17]، اما استفاده از این راه مشروط است به رعایت معیارها و عدم اعتماد به یافته‌های ظنی که از آن به قیاس تعبیر می‌شود؛ یعنی راه میانه‏اى که از یک سو، ما را از استفاده‏هاى لجام گسیخته از عقل و فکر و محاسبه‏هاى تخمینى و ذهنى منع مى‏کند و از سوى دیگر، به ما اجازه مى‏دهد که در آیات و روایات با یک معیارهایى دقت کنیم و احکام را از آنها استفاده نماییم و این همان راهی است که مکتب اهل‌بیت(ع) آن را به ما معرفی کرده است.^[18]

 

از آنچه گفته شد روشن شد؛ اولا: عقل در هر سه حوزه اعتقاد، اخلاق و فقه با محدودیت روبرو است. این محدودیت‌ها را می‌توان در امور زیر خلاصه کرد: الف. محدودیت عقل برای دست‌یابی به معارف یقینی؛ ب. عدم توان عقل در ورود به هر حوزه اعتقادی مثل ذات باری‌تعالی و جزئیات معاد؛ ج. عدم توان عقل برای ارائه برنامه‌ای جامع که شامل سعادت دنیا و آخرت شود. به عبارت دیگر؛ عقل از ارائه فلسفه، مکتب و نظامِ همه جانبه و صحیح، ناتوان است و این کار تنها از دین برمی‌آید؛ د. محدودیت عقل در استنباط احکام شرعی (در مکتب اهل‌بیت(ع) استفاده از راه عقل مشروط است به رعایت معیارها).[19]

 

مقدمه سوم:

 

این محدودیت اختصاصی به زمان پیامبر(ص) نداشته و ندارد و عقل در مواردی که گفته شد در همه زمانها به وحی نیاز دارد این مطلب با دقت در آنچه در مقدمه دوم بیان شد و نگاه به دست آوردهای بشر و نسخه های بشری برای نجات و هدایت انسانها به وضوح قابل اثبات است.

 

بحر پر کشتی است لیکن جمله را گرداب خوف

 

بی سفینه نوح نتوان چشم معبر داشتن

 

پس باید دین و وحی که برای رفع محدودیت‌ها و تقویت، رشد و تکامل عقل، آمده است اختصاصی به زمان پیامبر نداشته باشد تا اسباب هدایت همه انسانها را فراهم سازد.

 

به بیان دیگر؛ همه انسانها تا روز قیامت نیاز به هدایت دارند، حال اگر فرض کنیم دین اسلام  و قرآن در بیان مسائل لازم کوتاهى کرده است و جوینده هدایت، پاسخ خود را در آن نمى‏یابد، بى‏تردید سردرگمى یا دست کم سرخوردگى پدید مى‏آید و این کار از لطف خداوند دور است.^[20] و از سویی دیگر، علم بشر محدود است، خصوصا این که کیفیت رابطه بین اعمال و رفتار این دنیا با جهان دیگر و ابدیت ‏به وسیله خود انسان، قابل شناخت نیست و سعادت واقعى انسان هم در واقع با همین اعمال تحقق پیدا مى‏کند، لذا به حکم حکمت الهى بر خداوند است که تمام احتیاجات هدایتی انسان را از طریق وحى در اختیار او قرار دهد، در غیر این صورت نقص غرض نموده است‏».^[21]

 

2. آیاتی که دلالت بر جامعیت قرآن می کند:

 

آیاتی در قرآن وجود دارد که بیان می کند قرآن کتابی جامع است که نیازهای هدایتی انسانها را پاسخ گو است. این آیات که در زیر به آنها اشاره می گردد، اطلاق دارند و شامل نیازهای هدایتی همه انسانها در همه زمانها می شوند:

 

1. «ما فرطنا فى الکتاب من شى‏ء»^[22]؛ ما در کتاب، بیان هیچ چیز را فروگذار نکردیم.

 

2. «وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ إِلاّ فِی کِتابٍ مُبِینٍ»^[23]؛ و هیچ تر و خشکى نیست، مگر این که در کتابى روشن ثبت است.

 

3. «أَ فَغَیْرَ اللّهِ أَبْتَغِی حَکَماً وَ هُوَ الَّذِی أَنْزَلَ إِلَیْکُمُ الْکِتابَ مُفَصَّلاً»^[24]؛ پس داورى جز خدا جوییم، با این‏که اوست که این کتاب را به تفصیل به سوى شما نازل کرده است؟

 

4. «ما کانَ حدیثا یُفترى و لکن تصدیقَ الّذی بین یدیهِ و تفصیلَ کلِّ شى‏ءٍ و هُدىً و رحمةً لقومٍ یُؤمنون»[25]؛ سخنى نیست که به دروغ ساخته شده باشد، بلکه تصدیق آنچه (از کتاب‏هایى) است که پیش از آن بوده و روشنگر هر چیزى است و براى مردمى که ایمان مى‏آورند، رهنمود و رحمت است.

 

5. «و نزلنا علیک الکتاب تبیاناً لکل شى‏ء و هدى و رحمة و بشرى للمسلمین»^[26]؛ و ما بر تو این قرآن را فرستادیم تا حقیقت هر چیز را روشن کند و براى مسلمانان هدایت و رحمت و بشارت باشد.

 

گفتنی است که اگر چه ظاهر این آیات تمام نیازهای بشر است اما اکثر مفسران بر این باورند که مراد از این آیات، جامعیت قرآن در بیان امور مربوط به هدایت است. این گروه از دانشمندان با توجه به قلمرو دین و هدف از نزول قرآن کریم، که آن را مربوط به امور هدایتى و دینى مى‏دانند، اطلاق آیات و جامعیت را قید مى‏زنند.^[27]

 

3. جاودانه بودن دین اسلام

 

آیاتى در قرآن وجود دارد که اسلام و فرمان‏هاى قرآن را جاودانه معرفى مى‏کنند؛ مانند: «تَبَارَکَ الَّذِى نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلىَ‏ عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَلَمِینَ نَذِیرًا»^[28]؛ زوال ناپذیر و پر برکت است کسى که قرآن را بر بنده‏اش نازل کرد تا بیم‏دهنده جهانیان باشد.

 

بى‏تردید چیزى که تا ابد استمرار دارد، باید در تمام به تمام نیازهاى انسان در زندگى فردى و اجتماعى، براى تحقق هدایت و سعادت، پاسخ دهد.^[29]