پاسخ به بخش اول پرسش: این گونه نیست که بزرگان و روحانیت در مقابل منکرات جامعه بی اعتنا بوده و به وظایف خود عمل نکنند، بلکه همیشه علما و روحانیون در مقابل منکرات عکس العمل نشان داده و اعتراض نموده اند؛ و همچنین روحانیون در مناسبت های مختلفی مانند ماه مبارک رمضان، ماه محرم، ماه صفر و ... به نشر معارف اسلامی می پردازند و در برابر منکرات موضع می گیرند و بی اعتنا نیستند.

اما نکته شایان توجه این است که، امر به معروف و نهی از منکر دارای شرایطی است که همه باید طبق آن شرایط عمل کنند و این شرایط در رساله های توضیح المسائل بیان شده است. یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر این است که احتمال تأثیر اعتراض و نهی از منکر داده شود. پس، اگر احتمال تأثیر داده نشود، نهی از منکر واجب نیست. اگر ما به تاریخ زندگانی انبیا و امامان (ع) نگاه کنیم، می بینیم که در زمان آنها هم افرادی بودند که گوش به سخنان آنها نداده و منکرات را ترک نمی کردند؛ آیا می توان گفت که انبیا و امامان (ع) نسبت به وظایف تبلیغ و رسالت خود کوتاهی کرده اند؟! هیچ عقل سلیمی چنین چیزی را نمی پذیرد. دین اسلام به انسان ها صراط مستقیم و راه راست را نشان داده است؛ هر کسی اگر بخواهد خیر دنیا و آخرت را داشته باشد، در این راه قدم می گذارد، و گرنه قدم در گمراهی و کوره راهی گذاشته و به ارتکاب گناهان و منکرات دچار می شود.

پاسخ به بخش دوم: بانوان محترم وظیفه شرعی دارند که لباس هایی با مُدها و شئون اسلامی را در منظر نامحرم بپوشند. به علاوه، در حال حاضر برای مسئولین امکان ندارد که از ورود و فروش لباس های مستهجن جلوگیری کنند و بر فرض چنین امکانی، چگونه می توانند از تولیدات داخلی خانگی اینگونه لباسها جلوگیری کنند؟! بر این اساس، نقش عمده حکومت های اسلامی، فرهنگ سازی می باشد تا خود افراد جامعه از پوشیدن چنین لباس هایی پرهیز نمایند.

پاسخ به بخش سوم: گناه هر شخصی بر عهده خود او است، در مورد سؤال شما باید گفت: اگر چه خانمی که بد حجاب بوده و با پوشش مستهجن به خیابان می آید، با این کارش مرتکب گناه می شود و زمینه گناه دیگران را فراهم می کند، اما این بدان معنا نیست که افرادی که به او نگاه هوس آلود می کنند، تمام گناه این افراد هم بر عهده او باشد، بلکه هر انسان بالغ و عاقلی خود پاسخ گوی اعمال خود می باشد؛ چرا که انسان دارای اختیار است و می تواند با وجود مهیا بودن زمینه های گناه در عین حال مرتکب گناه نشود. نمونه کامل این موضوع حضرت یوسف (ع) است، او در عین این که مجبور به انجام گناه شده بود، مرتکب آن نشده و سال ها زندان را بر یک گناه ترجیح داد. انسان مؤمن می تواند از زندگی آن حضرت الگو بگیرد. بنابراین یک جوان ممکن است در روز با دهها مورد از این صحنه مواجه شود و از آنها چشم بردارد و مرتکب گناه نشود. نه این که صحنه های گناه را ببیند و از آنها لذت ببرد و گناه آن را به گردن دیگران بیندازد و خود را تبرئه کند.[1]

برای آگاهی بیشتر به نمایه های ذیل مراجعه کنید:

1. نگاه های حرام و آلوده به گناه، 1396 (سایت: 1420).

2. حکم نگاه کردن به زن نامحرم، 1071 (سایت: 1206).

3. گناه و آثار آن، 204 (سایت: 1073).