ابتدا باید گفت که «باب‌الحوائج» به معنای «درگاه حاجت‌ها»، لقبی است که مردم، آن را برای افرادی مورد استفاده قرار می‌دهند که با توسل به آنها، بسیار شده که به خواسته‌ها و حوائج خود دست یافته‌اند و از این رو مردم می‌توانند هر ولیّ خدا و یا هر مکان مقدسی را به این نام بنامند و نیازی به وجود روایتی در این زمینه نیست، همانگونه که مؤلفان منابع کهن نقل کرده‌اند که مزار امام کاظم(ع) بعد از دفنشان «باب الحوائج» مردم شده است،[1]با آنکه در روایتی تصریح نشده که خود حضرتشان و یا مزار ایشان ملقب به این لقب بوده‌اند.
در همین راستا، در منابع معتبر موجود، گزارشی از اینکه چه فردی لقب «باب الحوائج» را برای حضرت عباس(ع) برگزیده است، وجود ندارد و از این رو نمی‌توانیم ادعا کنیم که این لقب از سوی حضرت زهرا(س) و یا معصوم دیگری برای حضرتشان برگزیده شده باشد، بلکه ممکن است به دلیل بروز کرامات و برآورده شدن حاجات توسل‌کنندگان،به تدریج، حضرت عباس(ع) به باب الحوائج مشهور شده باشند.[2]
البته ادعا شده که حضرتشان به دلیل رسیدگی فراوان به افراد فقیر و نیازمند، به این عنوان ملقب شده‌اند.[3]و یا آنکه خودداری آن‌حضرت از نوشیدن آب هنگام ورود به شریعه فرات دلیل انتخاب چنین نامی برای ایشان شده است.[4] و ...
گرچه تمام این بزرگواری‌ها شایسته سقای کربلاست، اما همانگونه که عرض شد، دلیلی در مورد هیچ کدامشان وجود ندارد و اساسا برای برگزیدن این نام برای یکی از اولیای الهی نیاز به دلیل خاصی نداریم و از دلایل عام قرآنی و روایی و توصیه به توسل به آنان، می‌توان هر کدامشان را «باب الحوائج» نامید.
اما اینکه حضرت زهرا(س) این لقب را برای حضرت ابوالفضل(ع) برگزیده باشند، جدا از آنکه ایشان بعد از شهادت دختر پیامبر اسلام(ص) به دنیا آمده بودند، روایتی از ائمه(ع) نیز وجود ندارد که به این موضوع اشاره کند و اگر ادعا شود که بعدها کشف و شهودی در این زمینه رخ داده و یا آنکه بزرگی،جریان این نامگذاری را در خواب و رؤیایش دیده است، این پایگاه در صدد اثبات و نفی آن نیست.
[1]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 4، ص 324، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 48، ص 7، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.