حضرت عباس(ع)، اولین فرزند مشترک امام علی(ع) و ام البنین(س) است که بر اساس نقل برخی مورخان متأخر، در سال 26 هجری به دنیا آمد. و در سال 61 هجری در کربلا در سن حدوداً 34 سالگی به شهادت رسید. حضرت عباس دومین شخصیت قیام عاشورا  و شهدای کربلا بعد از امام حسین(ع) بود.

عبّاس، را سقّا می‌نامند و كنيه‌اش ابو قِربَه(صاحب مَشک) و ابوالفضل است.

حضرت عبّاس(ع)، جلوه عشق و ايثار، تبلور رادمردى، صفا و وقار، و تجسّم شجاعت، شهامت و كرامت است. او در ميان حماسه آفرينان كربلا و شهيدان تاريخ اسلام، چنان جايگاه بلند و والايى دارد که امام سجاد(ع) در باره‌‌اش فرمود: براى عبّاس، نزد خدای تبارک و تعالى، منزلتى است كه همه‌ی شهدا در روز قيامت، به او رَشک می‌برند.

ایشان از آغاز قيام امام حسين(ع)، همراه و همدل ايشان و در هنگامه نبرد كربلا، پرچمدار سپاه او بود. عبّاس(ع)، در روزهاى سخت محاصره امام حسین(ع) و يارانش، مسئولیت آب‌رسانى سپاه امام حسین و كودكان را بر عهده داشت، و سرانجام هنگام آوردن آب برای خیمه‌ها به شهادت رسید.