همان طور که می دانید حضرات معصومین (ع) ناظر بر اعمال ما هستند و در روایات هم اشاره هایی بر این مطلب شده است. قطعا این توجه در زمانی که ما در حرم آنها هستیم یا با توجه به آنان ابراز ارادت می کنیم بیشتر و محسوس تر می شود. از طرفی واکنش نشان دادن بدن در برابر حالات هیجانی و معنوی برای همه ما اتفاق افتاده و در آیات و روایات هم شاهد دارد. در ضمن برخی نشانه ها هم برای قبولی طاعات و توبه و درخواست های ما در روایات ذکر شده است که از جمله آن مور مور شدن بدن و جاری شدن اشک و غیره است.
پس این حالات وجود دارد، اما این که انسان هر موقع چنین شد، این گونه تعبیر کند روا نیست، بلکه بجا است انسان با توجه و نیت خالص به وظیفه خود عمل کند و توقع عنایت از جانب خداوند و حضرات معصومین داشته باشد.
همان طور که می دانید حضرات معصومین (ع) شاهد و ناظر بر اعمال ما هستند و این در روایات ما آمده است؛ مثلا در روایتی از امام زمان (عج) داریم که حضرت فرمودند: ما از حال شما غافل نیستیم و یاد شما را فراموش نمی کنیم.[1]
این روایت به خوبی نشان دهنده این مطلب است که اعمال و رفتار ما در دید امام است، حال که چنین است قطعا کسانی که در حرم ها می روند، یا از دور به ایشان متوجه می شوند و عرض ادب می کنند، مورد توجه خاص آن بزرگواران قرار می گیرند. در این رابطه این روایت از امام صادق (ع) بسیار گویا است. حضرت در باره نظر افکندن ابا عبد الله (ع) به زوارش می فرماید: همانا حسین بن علی نزد پروردگارش بوده و زائرانش را مشاهده میکند و آنان را شناخته و برایشان استغفار می کند و... .[2]
از طرف دیگر، مسئله واکنش بدن در برابر برخی هیجانات و رفتارها و سخنان هم برای همه ما رخ می دهد و به واکنش در برابر امور معنوی نیز در قرآن و روایات اشاره شده است.
خداوند درقرآن می فرماید: خاشعان در برابر پروردگار به محض شنیدن آیات قرآن، مو بر بدنشان راست می شود.[3] در روایتی این حالت نشانه ای از قبولی دعا و درخواست بنده از خدا قلمداد و این گونه بیان شده است: هرگاه مو بر بدنت راست شده و اشکت جاری شد و درخواستی داشتی بدان که درخواست تو مورد پذیرش قرار گرفته است.[4]
بنابراین، اگرچه ما همیشه در محضر خداوند و حضرات معصومین (ع) هستیم، اما این نشانه ها مثل جاری شدن اشک و مورمور شدن بدن و... علامت های برقرار شدن ارتباط صمیمی ما با آن حضرات و توجه خاص آنان نسبت به ما است. إن شاءالله.
البته باید توجه داشت که گرچه چنین نشانه هایی از برقراری نوعی ارتباط حکایت می کند، اما لزوماً هر وقت این حالت ها رخ دهد نمی توان چنین نتیجه ای گرفت، ولی امید را نباید هرگز از دست داد.