توجه به چند نکته ما را در دستیابی به پاسخ یاری می رساند:
1. کتاب گرانسنگ "مفاتیح الجنان" اگرچه کتابی است در نوع خود کم نظیر امّا تمام دعاهای مستند را در خود جمع نکرده.
2. در برخی کتب دیگر زیارت نامه حضرت شاه عبدالعظیم حسنی در شهر ری، برای آن حضرت (س) نقل شده است.
3. بیشتر زیارت نامه هایی که برای امام زاده ها وجود دارد، مستند حدیثی ندارد. بر این اساس اگر زیارت نامه ای از برخی عبارات زیارت نامه های دیگر گرفته شود و بیان گر مجاهدت ها و مصیبت های حضرت زینب (س) باشد که این مصیبت ها هم خلاف واقع نیست و آن را منتسب به امامان (ع) ندانیم، اشکالی در زیارت نامه نیست.
4. دعای معروف «ام داود» از «ام خالد بربریه» است نه حضرت زینب(س).
برای دست یابی به پاسخی مناسب توجه به چند نکته ضروری به نظر می رسد:
1. با اذعان به این مطلب که کتاب گرانسنگ "مفاتیح الجنان" کتابی است در نوع خود کم نظیر امّا جامع و بی نقص نیست، به سخن دیگر، این طور نیست که این کتاب با ارزش تمام دعاهای مستند را در خود جمع نموده باشد، از این رو نبودن زیارت نامه و یا دعایی در مفاتیح الجنان، دلیل بر وجود نداشتن یا معتبر نبودن آن زیارت و دعا نیست.
2. در برخی کتب دیگر زیارت نامه حضرت شاه عبدالعظیم حسنی در شهر ری، برای آن حضرت (س) نقل شده است.
3. بر فرض اگر بپذیریم که زیارت نامه ای برای آن حضرت به صورت مأثور و صریح از طرف ائمه معصومین (ع) در احادیث و نیز مفاتیح الجنان و ... وارد نشده باشد، امّا این ایراد و نقصی برای وی محسوب نمی شود؛ زیرا بیشتر زیارت نامه هایی که برای امام زاده های مختلف در نقاط گوناگون وجود دارد، دارای مستند حدیثی نیستند. اگر زیارت نامه ای از برخی عبارات زیارت نامه های دیگر گرفته شود و بیان گر مجاهدت ها و مصیبت های حضرت زینب (س) باشد که این مصیبت ها هم خلاف واقع نیست و آن را منتسب به امامان (ع) ندانیم، اشکالی در زیارت نامه نیست.[1]
4. دعای معروف «ام داود» از حضرت زینب (س) نیست، بلکه از «ام خالد بربریه» است که مادر«داود بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (ع)» می باشد؛ یعنی، داود از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی (ع) و حضرت علی (ع) است.[2]