گفته می‌شود که برخی از بزرگان معاصر، به خواندن اذکاری به نام «اذکار سبعه» و یا «ذکرهای هفت‌گانه» توصیه کرده‌اند:
1. بسمله، یعنی گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم»،[1]
2. حوقله، یعنی گفتن: «لا حول و لا قوه الا بالله»،[2]
3. تسبیح، یعنی گفتن «سبحان‌الله»،[3]
4. تحمید، یعنی گفتن «الحمدلله»،
5. تکبیر، یعنی گفتن «الله‌اکبر»،[4]
6. تهلیل، یعنی گفتن «لا اله الا الله»،[5]
7. صلوات، یعنی گفتن «اللهم صلّ علی محمّد و آل محمد».[6]
گفتنی است، اگرچه تمام اذکار یاد شده، از ذکرهای وارد شده در روایات است و یقیناً هر کدام از آنها دارای اجر و پاداش بزرگی خواهد بود، اما با جست‌وجویی که در منابع روایی داشتیم، با روایتی برخورد نکردیم که خواندن اذکار بالا را با همین ترتیب توصیه کرده و برای اذکاری که تنها با این ترتیب بر زبان آید، اثراتی را بیان کرده باشد.
البته خواندن این اذکار به نیت مطلق ذکر اشکال ندارد[7] و شاید بزرگانی از مجموعه روایات برداشت کرده‌اند که این ذکرهای هفت‌گانه از جمله ارزش‌مندترین ذکرها هستند.
[1]. «تفسیر بسم الله الرّحمن الرّحیم از نگاه روایات»، 27482؛ «ثواب گفتن «بسم الله الرّحمن الرّحیم»»، 53357.
[2]. «عبارت ما شاء الله لا حول و لا قوة الا بالله در دعاها و قرآن کریم»، 27723؛ «فعل منحوت»، 101921.
[3]. «حمد و تسبیح»، 9821؛ «ثواب ذکر تسبیحات اربعه»، 26543.
[4]. «معنای الله اکبر»، 27357؛ «فرق «الله اکبر» و «سبحان الله»»، 40429؛ «ذکر «سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر»»، 96399.
[5]. «ذکر «تهلیل» و ثواب و برکات آن»، 59897.
[6]. «ثواب صلوات در روز جمعه»، 96882؛ «نوشتن ثواب صلوات در شب و روز جمعه توسط فرشتگان ویژه»، 79602؛ «ثواب زیاد صلوات بعد از نماز عصر روز جمعه»، 103864.