«ذکر» که در مقابل «نسیان» و فراموشی قرار دارد، به معنای یاد کردن، بر زبان راندن، به یاد آوردن، آواز، ثنا، دعا، ورد و ... است که يكى از زيباترين جلوه‌هاى ارتباط عاشقانه با خدا و اساسی‌‏ترين راه‏‌هاى سير و سلوک است. ذکر در کلمات عارفان به معنای یاد کردن، مواظبت بر عمل، حفظ، طاعت، نماز، قرآن و... آمده است. ذكر و ياد خدا آثار سازنده روحى و اخلاقى فراوانى دارد كه ياد متقابل خدا از بنده، روشنى دل، آرامش قلب، ترس از (نافرمانى) خدا، بخشش گناهان، و علم و حكمت از جمله آنها است. از آنجا که پیامبران الهی و کتابهای آسمانی، واسطه مهمی برای یادآوری انسان‌ها و توجه آنان به پروردگار می‌باشند، در منابع اسلامی گاه از آنان نیز با عنوان «ذکر» یاد می‌شود.