Malik b. el-Haris b. Abd-u Yağus b. Seleme b. Rabia b. el-Haris b. Harime b. Saad b. Malik b. en-Naha, Yemen’in asil ve değerli kabilesi olan Naha ve Mizhac kabilelerinden gelmektedir.[1] O cahiliyet döneminde yani İslamdan önce dünyaya geldi.[2] Onun ve kabilesinin hangi inanca sahip olduğu, ne zaman Müslüman oldukları hakkında tarih kitaplarında herhangi bir şey bulunmadığı gibi, bu konuda hadis veya benzeri bir şey de yoktur.[3] Bazıları, Yemen’in Naha, Mizhac, Hemdan gibi büyük kabilelerinin, hicretin 10. yılında İmam Ali’nin (a.s) Peygamberimizin (s.a.a) emriyle Yemen’e gittikten sonra grup grup İslama girerek Müslüman oldukları ihtimalini vermişlerdir.[4]

Arapların bu asil ailesi, Ebubekr’in halifeliği döneminde Şam’a, ardından Küfe’ye yerleşmiş ve zamanla büyük bir kabile haline gelmişlerdir. Malik’in soyundan Benî Malik, Benî İbrahim vs. önemli nesiller gelmiştir. Şu anda Irak’ta Al-î Kaşifu’l Ğıta, Al-î Şeyh Rıza gibi aileler Malik Eşter’in soyundan gelmekteler.

Tarihlerde Malik Eşter’in İshak ve İbrahim adında iki oğlunun olduğu yazılıdır. İshak, Kerbela’da İmam Hüseyin’in vefalı yaranlarından olup, Habib b. Mezahir’den sonra savaş meydanına giderek yüce şehadet makamına ulaştı.[5] Malik’in diğer oğlu İbrahim ise, meydanların cesur ve korkusuz adamıydı. O, Ehl-i Beyt’in dostlarından olup sağlam bir Şii inancına sahipti. Ruh ve ahlaki yapısı hatta fiziki ve yüz tipi de tamamen babası Malik’e benziyordu.[6] Ehl-i Sünnet’in siret yazarlarından Zehebi, onun hakkında şöyle yazar: ‘İbrahim, babası gibi kahraman, büyük ve fazilet sahibiydi.’[7]

İbrahim, Muhtar Sakafi’inin kıyamına katılıp, ordunun üst düzey komutanlarından biri oldu. Eşsiz cesaret ve korkusuzluğuyla Ehl-i Beyt’in düşmanlarını mağlup ederek İmam Hüseyin’in (a.s) katillerinden bir çoğuna hakettikleri cezayı vermişti. O, hicri 67 yılının muharrem ayının 10’unda İbn-i Ziyad’ı cehenneme yolladı.[8]

Tarih kitaplarında İbrahim’in, Numan, Malik, Muhammed, Kasım ve Havlan adında beş oğlu olduğu yazılıdır. Onlardan Muhammed ve Kasım hadis rivayet ederlerdi...[9]

Daha fazla bilgi için bak: Emin, Seyyid Muhsin, A’yanu’ş-Şia, c.2, s.200, Daru’t-Taaruf Li’l-Matbuat, Beyrut, H.K.1406.