Yaratılmışların, özellikle de insanların farklı oldukları doğru mudur? Allah Teala neden birine rızık veriyor, diğerine vermiyor? Neden birini güzel, bir diğerini çirkin yaratıyor? Neden birini hidayet ederken bir diğerini kendi haline bırakıyor?

Soruya cevap verebilmek için önce ‘adalet’ kelimesinin anlamını incelemek gerekiyor. Bu kelimenin dört manası vardır:

a) Adalet: Yerli yerinde olmak: Çeşitli parçaları ve belli bir hedefi olan bir bütünü göz önüne aldığımızda onda her parçanın gerekli miktarı yönünden muayyen şartları vardır. Nitelik yönünden ise parçaların birbirleriyle olan uyumlarına dikkat edilmelidir. Ancak böyle olduğu zaman bir bütün, bütün olabilir, etkisini gösterebilir ve hedefine ulaşabilir. Örneğin bir toplum ayakta kalmak istiyorsa dengeli olmak zorundadır. Toplumun dengeli olabilmesi için de ihtiyaçların ne kadar olduğu belirlenmeli ve o ihtiyaçlara göre bütçe ve enerji harcanmalıdır. İşte burada ‘hayır’ konusu öne çıkmaktadır. Hayırdan kasıt, genelin hayırıdır. Yani genelin bekası ve genelden beklenen hedefler göz önüne alınmalıdır. Alem bir ölçü ve düzen üzerinedir. Böyle olmasaydı ayakta kalamaz ve ölçüsüz olurdu.

Adaletin bu manasının karşısında olan mana zulüm değil uyumsuzluktur. Dolayısıyla adaletin bu manası ayrımcılık ve farklılık konusunun dışındadır. Uyum manasına gelen ve uyumsuzluğun karşısındaki söz konusu adalet, genel ve tüm alemin nizamıdır. Ama zulmün karşındaki adalet her birey ve parçaya ait bir olgudur.

b) Adaletin ikinci manası, insanların haklarını gözetmek ve hakkı hak sahibine vermektir. Zulüm, hakları zayi etmek ve başkalarının haklarına tecavüz etmek demektir. Adalet ve zulümün bu manası bir taraftan öncelikler temeline dayalıdır, diğer taraftan insanın zatı özelliğinden kaynaklanan bir takım itibari düşünceler temin etmeye ve iyi ve kötüyü belirlemeye mecburdur.

c) Varlık feyizi verirken haklara riayet etmek ve feyiz vermekten sakınmamak: Alemdeki varlıklar, feyizi almadaki kabiliyeti ve imkanı yönünden birbirlerinden farklıdırlar. Varlıklar hangi mertebede olurlarsa olsunlar feyiz alma kabiliyetleri yönünden belli bir hakları vardır. Allah-u Teala mutlak kemal ve mutlak feyiz verendir. Her şeye kendi imkânlarının kabul ettiği varlığı ve varlığının kemalini verir ve onu esirgemez.

Filozoflar, hiçbir varlığın Allah’a hak iddia edemeyeceğinden verilen hakkın ‘vazifeyi yerine getirmek’ veya ‘borcunu vermek’ sayılmayacağı inancındadırlar.

d) Adaletin bir diğer manası eşitlik ve her türlü ayrımcılığı reddetmektir. Adaletten kasıt, hiçbir şekilde hakka riayet edilmez ve herkese ve her şeye aynı gözle bakılması olursa bu adalet değil zulmün kendisidir. Ama adaletten kasıt, eşit haklarda eşitliği gözetmek ise bu doğrudur. Adalet böyle bir eşitliği gerektirmekte ve bu eşitlik onun gereklerindedir.

Varlıkların farklılıkları konusunda ise diyoruz ki, eşya konusundaki hak ve istihkak’ın Allah’a göre durumu varlığın ihtiyaç ve imkanı veya varlığın kemalidir. Her varlık, varlık imkanı veya bir çeşit varlık kemalinin imkanına sahipse Allah Teala tam fail ve vacip feyiz veren olduğu için varlığı veya varlığın kemalini bahşediyor. Allah’ın adaleti, var olma imkânı olan veya varlıkta kemal imkânı olan bütün varlıklara hiçbir şekilde ayrımcılık yapmadan verdiği genel feyiz ve sınırsız bağıştır.[1]

Neden Allah alemi ve ondaki varlıkları böyle yarattı? Neden her şey kabiliyet, imkan ve istihkak yönünden farklıdır? Allah’ın filleri de insanların ki gibi belli gayelere dayanmalı mı? Allah’ın işlerininde insanların ki gibi neden ve niçinleri mi vardır?.. diye sorulabilir.

Mutezililer ilahi fiillerin hedefinin olduğuna inanmakta ve Allah’ın Kur’an’da da bir çok kere gelen hekim sıfatını böyle yorumlamaktadır. Yani O, işlerinde hedef sahibidir, kemal üzerine işlerini bilinçli olarak en salahiyetli ve tercihlisini seçerek belli bir hedef üzerine yapar. Dolayısıyla mevcut düzen en güzel ve en kamil düzendir; yani mümkün olan en güzel surette yaratılmıştır.

Fakat Eşaire Allah’ın fillinde hedef olmadığına inanır. Kur’an’da ki hikmet kavramını adalet gibi yorumlamışlardır. Yani hikmet olan şeyi Allah yapmaz, Allah’ın yaptığı şey hikmettir. Bu fırkaya göre Allah’ın işlerinin bir takım maslahatlara göre olduğunu söylemek yanlıştır.[2]

Şii mektebinin kelam ve felsefesinde, Tevhide ait konularda her şey tevhididir. Bu yüzden gaye ve hedef meseleside, fiilin ve failin hedefi diye ikiye ayrıldıktan sonra ve Allah açısından hikmet kavramı, inayet etme ve her şeyi kendi hedefine ulaştırmaktır. Müslüman filozoflara göre her fiilin hedefi vardır ve son hedef Allah-u Teala’nın kendisidir. Yani O, hedeflerin hedefidir. Her şey ondandır ve ona doğrudur: ‘Doğrusu, son varış Rabbinedir.’[3]

Alemin düzeni alemin zatının gereği midir? Cevap şudur: Varlıkların düzenleri onların varlıklarının kendisidir. Bu Allah tarafından onlara bahşedilmektedir. Onlara düzen veren Allah’ın iradesidir. Ama bu, bir iradeyle yaratıldı ve başka bir iradeylede onlara düzen verildi demek değildir. Böyle olursa düzen iradesi kaldırıldığında asıl yaratılış yerinde kalır gibi bir durum ortaya çıkar ki bu da yanlıştır.[4]

‘Farklılık’la ‘Ayrımcılığın farkı:

Varlıklar yaratılışında ‘farklılık’ var, ama  ‘ayrımcılık’ yoktur. Farklılık, eşit olmayan şartlarda fark koymak demektir, ama ayrımcılık eşit şartlarda ve eşit haklarda fark koymak demektir. Başka bir deyişle ayrımcılığı veren taraf yapmaktadır. Örneğin bir öğretmen eşit şartlarda olan öğrencilerine farklı notlar verirse bu ayrımcılıktır. Ama sınavla ve her öğrencinin yeteneğine göre not verirse farklılıklar ortaya çıkacaktır.[5]

Varlıkların farklılıkları onların kendi zatında olup sebep ve sonuç kanununun gereğidir. Çünkü bütün alem başlangıçtan sona kadar ayrı ayrı iradelerle değil, bir ilahi iradeyle ve de mücerred bir iradeyle var olmaktadır. Nitekim Kur’an-ı Kerim buyuruyor: ‘Şüphesiz biz her şeyi bir ölçüye göre yaratmışızdır. Bizim emrimiz bir göz kırpması gibi bir şeydir.’[6]

Bu inanca göre yaratılış için belli bir düzen vardır. Bu yüzden sebep ve sonuç kanunu veya sebepler ve sonuçlar düzeni doğmaktadır; yani her sonucun belli bir sebebi ve her sebebin belli bir sonucu vardır. Sebep ve sonuç nizamında her varlığın belli bir yeri vardır; yani her sonuç belli bir şeyin, belli bir sebebin sonucudur. Dolayısıyla sonucun sebebe karşı gelmesi imkansızdır. Örneğin insandan hayvan, hayvandan da insan türemez. Zira sebebin belli bir sonuç için olması, bir sonucunda belli bir sebebe dayanması anlaşmayla değildir.  

Aksine sebep ve sonuç kendi varlıklarının yapısından kaynaklanan özellikten dolayıdır. Bu özellik bir gerçektir, anlaşmayla değildir, arazi değildir, değişmez. Bu yüzden sebep tüm zatıyla sonucun ortaya çıkmasının kaynağıdır. Her şeyin kendine ait belli bir yeri vardır ve onun başka bir yerde farzedilmesi zatını kaybetmesi demektir. Kur’an’da bu noktaya işaret etmiştir.[7]

Varlık düzeni insan bedeni gibi çeşitli uzuvlardan oluşması gerekmekte ve her uzuv kendine uygun olan yerde olmalıdır. Başka bir deyişle, uzuvlar birbirlerinden farklı olmalı ki, bütün ortaya çıkabilsin ve her uzuv kendi özel yerinde olmalı ki en güzel nizam gerçekleşsin.[8]

Alemde ki farkılıklar gereklidir. Her şeyi bir bütün olarak ele aldığımızda genel nizam ve ölçüde dertler, kederler, başarılar, başarısızlıklar, üstünlükler, aşağılıklar vs. hepsi lazımdır. Varlıkta farklılıklar olmasa değişik varlıklar da olmayacaktır. Alemin azamet ve güzelliği onun geniş bir çeşitlilik yelpazesine sahip olmasındadır. Çirkinlikler güzellikleri ortaya çıkarır. Çirkinlikler, alemin bütününün bir parçası ve genel nizamın onlara bağlı olmasının yanı sıra güzellikleri ortaya çıkarması ve onlara cilve vermesi açısındanda gereklidir. Güzellikle çirkinlik arasında bir yakınlık olmasaydı güzel de güzel olmazdı, ve çirkin de çirkin olmazdı. Herkes eşit olsaydı ne bir hareket olurdu, ne de cazibe ve aşk; çünkü seviyeler eşit olduğunda bütün güzellikler, iyilikler, heyecanlar ve tekamüller yok olur gider.

Alem; göz, kaş, ben ve hat gibidir

Her şey yerinde olduğunda güzeldir

‘Çirkinliğin falan faydası vardır.’ sözünün manası: ‘Falancı güzel olacaktı da güzelliğin değeri bilinsin diye kasıtlı olarak çirkin yaratıldı’ değildir. Böyle olsa idi o zaman: ‘Niçin tersi olmadı?’ diye sorulabilirdi.

Yukarıda ki sözün manası şudur: Her varlık kendisi için mümkün olan azami kemal ve cemali almanın yanı sıra, bu farklılığın ortaya koyduğu güzelliğin değer kazanması, cazibe, hareket, heyecan vb. gibi güzel eserleride vardır. Ayrıca varlık alemi sebep ve sonuçlar bütünüdür ve her sonuç belli bir sebebin eseridir, onun gerektirdiğinden başka bir şey olması imkansızdır.[9]

Peki insanların yaşantısında neden hep bela ve musibetler vardır?

Cevabı şudur:

1- İnsanın kendi işlerinin sonucu olan belalar: Buna örnek olarak insanın kendi eliyle kendine zarar vermesini örnek verebiliriz. Böyle belaları Allah’tan bilmemek lazım. Kur’an-ı Kerim, yeryüzünde zulüm ve fesat varsa bunun, zalim insanların kendi amellerinin neticesinde olduğunu belirtmiştir.

2- Başkalarının ihmali sonucu insanın yaşamında meydana gelen belalar: Örneğin anne ve babanın dikkatsizliği sonucunda çocuğunun hasta ya da sakat doğması gibi. Bu tür belaların da Allah’tan kaynaklandığını söylemek doğru değildir.

Daha önce de söylenildiği gibi, varlık âlemi sebepler ve sonuçlar bütünüdür. Her sebep kendi sonucunu doğurur. Mesela kusurlu bir sebep kusurlu ve hasta sonucu doğurur.

İnsandan insan, hayvandan da hayvan dünyaya geldiği gibi buğdaydan buğday, arpadan da arpa çıkar. Bununla birlikte Allah Teala böyle bir insana kendi sonsuz lütuf ve kereminin gereği ve fazl ve bağışından ahirette karşılık verecek, onun çektiklerini telafi edecektir.

3- Günahları temizleyen belalar: Bunun Allah’ın adaletine aykırı bir yönü olmadığı gibi Onun rahmet ve lütfundan kaynaklanmaktadır; zira bunlar ahirette insanın günahlarını hafifletmek için gerçekte günahların keffaresidirler. Dünyada bela ve musibete düçar olan, ahirette azaptan korunmuş olur.

4- Çoğu insanın Allah’a yönelmesine neden olan belalar: Belalar, Allah’tan gafil olanları gafletten uyandırır ve onların geçmişte yaptığı hatalarını anlamalarına neden olur. Bu da Allah’ın lütuf ve rahmetindendir.           

5- Bela ve dertler insanların olgunlaşıp gelişmesini sağlar. İnsanlar günümüzde bir çok ilerlemeler kaydetmişse bunun nedeni yaşadıkları bir çok sorundan dolayıdır.

6- Belalar insanların imtihan edilmesi veya Allah dostlarının derecelerinin yükselmesi içindir. Kur’an’ın buyruğuna göre bu, ümmetlerin her zaman değişmez sünnetidir. Nitekim şöyle buyuruyor: ‘Muhakkak sizi biraz korku, açlık, mallardan, canlardan ve ürünlerden azaltma ile deneriz. Sabredenleri müjdele.’[10]  

Kimine rızık veriyor, kiminede vermiyor konusuna gelince, bu doğru bir görüş değildir. Çünkü yeryüzündeki (ve gökteki) canlı olan her şeyin rızkı Allah’ın üzerinedir: ‘Yeryüzündeki her canlının rızkı Allah’a aittir.’[11] Ondan başka kimse rızık veren değildir. Ancak mukadder olan rızığı elde etmek için çaba sarfetmek gerekir. Rızık peşinde koşmak kulların görevidir; işlerin düzenlenmesi ve genellikle kulların elinde olmayan, görülen ve görülmeyen sebepler ilahi taktire göredir.[12] Allah başlangıçta kimseden rızkı esirgemez. Mukadder olan rızkı kazanmak için çaba sarfetmeyen kimse ondan mahrum olur. Kısacası rızıka ulaşıp ulaşmamak Allah’ın ilim ve izniyledir, rızık ve diğer şeyler kimsenin elinde değildir.[13]

Rivayetlerde rızık iki kısıma ayrılmıştır: Talep eden rızık, talep edilmiş rızık. Talep eden rızığın kendisi insanları bulur ve her zaman onları takip eder. Böyle bir rızığın kaynağı ilahi taktirdir ve değişmez. Talep eden rızık varlık, ömür, imkanlar, aile ortamı, yetenekler vs. dir. Rızkın bu kısmı gerekli güç, dikkat vs. şeyler bir işin yapılması için meydana gelir.

Talep edilmiş rızık insanların peşinden gittiği rızık olup isteyen için mukadder olunmuştur. Onun peşinden gidilir ve elde etmek için lazım olan şart ve imkanlar hazırlanırsa ona ulaşılır.[14]  

Allah neden kimilerini hidayet eder, kimilerini de saptırır, sorusu hakkında da kısaca şöyle diyebiliriz: Allah’ın hidayeti iki kısıma ayrılır:[15] Tekvini ve teşrii hidayet.

Tekvini hidayette iki kısımdır:

 1) Varlık âleminde bütün varlıklara şamil olan genel tekvini hidayettir.

2) Özel kullara has olan özel tekvini hidayet. İlahi hidayetin yanı sıra Allah’ın emir ve yasaklarına (teşrii hidayet) uyanlar özel ilahi inayete nail olurlar. Bu tür hidayete ‘ikincil hidayet’te denilebilir.

Resullerin gönderilmesi ve kitapların indirilmesiyle gerçekleşen teşrii hidayet mü’min, kafir herkese şamil olmaktadır. Ama kötü seçim neticesinde birçokları ilahi yolun dışında başka bir yolu seçtikleri için azaba müstahak olurlar. Fakat ilahi saptırma asla iki kısıma ayrılmaz. Allah başlangıçta kimseyi saptırmaz. Ama insan ilahi nimetlere şükretmez, mevlasının emir ve yasaklarına uymaz, fıtratının aksine kötülüğe giderse Allah’da onu kendi haline bırakır. Kendi haline bırakıldığı anda ise sapar ve uçuruma sürüklenir. İlahi saptırmanın manası işte budur. Daha fazla bilgi için tefsir vs. kitaplara başvurunuz.[16]