อัลกุรอาน กล่าวถึงเรื่องราวของลูกๆ ศาสดาอาดัม (อ.) ซึ่งบุตรชายคนหนึ่งของท่าน ได้สังหารบุตรชายอีกคนหนึ่งว่า “ในเวลานั้นทั้งสองได้ปฏิบัติภารกิจ (การเชือดพลี) เพื่อแสวงความใกล้ชิดกับอัลลอฮฺ (ซบ.) แต่ของคนหนึ่ง (ฮาบีล) ได้ถูกยอมรับ แต่ของอีกคนหนึ่ง (กอบีล) มิได้ถูกตอบรับ[1] ประเด็นนี้เองได้กลายเป็นสาเหตุทำให้พี่น้องคนหนึ่ง (กอบีล) ซึ่งการพลีของเขาไม่ถูกตอบรับ, เขาได้ขู่กรรโชกว่าจะฆ่า และ “สาบานว่าจะสังหารฮาบีลให้จงได้”[2] แต่น้องชายของเขา (ฮาบีล) ได้เตือนสติพี่ชาย โดยกล่าวว่า ถ้าหากเกิดเรื่องราวเช่นนั้นจริง มันไม่ใช่ความผิดของฉันแม้แต่นิดเดียว ทว่าเป็นความผิดพลาดมันเกิดกับเจ้าเอง ที่มิได้ปฏิบัติด้วยความจริงใจและมิได้สำรวมตน ทั้งที่อัลลอฮฺ (ซบ.) ตรัสว่าพระองค์ทรงตอบรับจากบรรดาผู้สำรวมตนจากความชั่วเท่านั้น[3]

หลังจากนั้น ได้กล่าวเสริมว่า “หรือถ้าเจ้าข่มขู่ฉัน โดยปิดบังสังคมและได้สังหารฉันในที่สุด ฉันก็จะไม่โต้ตอบหรือปฏิบัติเยี่ยงเจ้า หรือสังหารเจ้าอย่างแน่นอน[4] เพราะฉันเกรงกลัวพระเจ้ามากกว่า ดังนั้น มือของฉันจะไม่เปรอะเปื้อนความผิดเช่นนี้เด็ดขาด[5]

นอกจากนี้แล้ว ฉันไม่ต้องการแบกรับความผิดของคนอื่นด้วย ทว่าฉันต้องการให้เจ้าแบกรับความผิดของฉันและเขาเจ้าไว้ตามลำพัง[6] (เนื่องจากถ้าเจ้ากระทำตามที่เจ้าได้ข่มขู่ฉันจริง ความผิดในอดีตของฉันก็จะตกอยู่ในความรับผิดชอบของเจ้าด้วย เนื่องจากเจ้าได้กีดขวางการดำรงชีวิตอยู่ต่อไปของฉัน ดังนั้น เจ้าจะต้องจ่ายค่าปรับและสินไหมทดแทน ประกอบกับเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ดังนั้น เจ้าต้องแบกรับความผิดของฉันด้วย) เป็นที่แน่ชัดว่าการแบกรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่นี้ ต้องกลายเป็นชาวนรกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และนี่ก็คือผลตอบแทนของผู้อธรรมทั้งหลาย[7]

จากโองการข้างต้นเข้าใจได้ว่า จุดเริ่มต้นของความขัดแย้งต่างๆ , การฆ่าสังหาร, ล้วนเกิดมาจากการละเมิดสิทธิในโลกมนุษย์ทั้งสิ้นอันเป็นผลที่มาจาก ความอิจฉาริษยา ซึ่งประเด็นดังกล่าวนี้ได้ให้ความสำคัญแก่เราในเรื่องของ ความประพฤติที่ชั่วร้าย อันเป็นผลเลวร้ายที่ส่งผลกระทบต่อสังคมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้[8]