اگرچه آثاری چون مثنوی معنوی، دیوان حافظ، اشعار سعدی و ... قابل مقایسه با قرآن کریم، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه و ... نیستند، و هیچ اندیشمندی قبل از مطالعه منابع دینی توصیه به خواندن اشعار نمی‌کند، همچنین باید اقرار نمود که جامعه علمی ما نسبت به قرآن، نهج البلاغه و صحیفه سجادیه عنایت و توجه لازم را ندارد؛ اما در عین حال مثنوی معنوی و دیوان حافظ و دیگر دیوان‌های شعری، اثر اندیشمندان و حکیمان بزرگی است که در جای خود باید مورد استفاده قرار گیرند؛ زیرا اولاً: بسیاری از اشعار اینها برگرفته از معارف دینی یعنی بر گرفته قرآن و روایات است؛
مانند: «یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور». که به داستان قرآنی غم فراق حضرت یوسف از حضرت یعقوب(ع) می‌پردازد.
ثانیاً: گذشته از لطافت و زیبایی زبان شعر، امتیاز این کتاب‌ها فارسی‌بودن زبان آنها است؛ از این‌رو برای مخاطبان فارسی زبان نقش مهمی در پذیرش مفاهیم بسیاری از آیات و روایات دارند و بسیار مفید هستند.