در دانش حقوق دو اصطلاح «معنای مصدری» و «معنای محصولی(یا مفعولی)» در ارتباط با تعهدات، مطرح می‌شود که می‌توان گفت رابطه این دو اصطلاح به صورت «عام و خاص مطلق» است.

معنای مصدری تعهد، عبارت است از: به عهده گرفتن و متعهد شدن اختیاری به انجام یا ترک یک کار و مدیون ساختن و موظف کردن اختیاری خود؛ خواه در برابر عوضی باشد یا ‌بدون عوض.

اما معنای محصولی(مفعولی) تعهد، عبارت است از: وظیفه‌‌ای که قانوناً برعهده شخص ثابت می‌شود که هم شامل تعهد نوع اول شده و هم تعهدی که علی‌رغم میل شخص و توسط قانون بر او تحمیل و توظیف می‌شود.

به عنوان مثال، تعهد در این معنا در ماده 222 و 226 قانون مدنی، به کار رفته است.