«فحوای خطاب» به معنای دلالت لفظ بر یک معناست بدون آنکه صریحاً از آن نامی برده شود و به عبارت دیگر، فحوای خطاب، «مدلول مطابقی» یک لفظ نبوده، بلکه «مدلول التزامی» آن است. مانند آنکه اگر خدا توصیه کند که به پدر و مادرتان اف نگویید، فحوای خطابش آن است که آزارهای بیشتری را نیز نباید در حقشان انجام دهیم. «مفهوم موافق» و «قیاس اولویت» نیز اصطلاحاتی نسبتاً مترادف با «فحوای خطاب» می‌باشند.