یکی از واژه‌های پرکاربرد در قرآن کریم واژه‌ی «فضل» است که در لغت به معنای زیاده از حد میانه است و به هر بخششی که دادن آن واجب نیست، «فضل» گفته می‌شود.

در همین راستا فضل که از اوصاف الهی می‌باشد، بر اساس لطف و کَرَم نسبت به بندگان است، نه آنچه بندگان شایستگی آن را دارند.

واژه‌های مشتق از ریشه «فضل» در قرآن کریم،هم در بخشش‌های مادی و هم معنوی، و به معنای برتری و فضیلت آمده است:

«وَ اللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَكُمْ عَلى‏ بَعْضٍ فِي الرِّزْق...»؛(خدا روزى بعضى از شما را از بعضى ديگر افزون كرده است).

«فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدينَ عَلَى الْقاعِدينَ أَجْراً عَظيما»؛(جهادكنندگان را بر آنها كه از جهاد سر می‌‏تابند به مزدى بزرگ برترى داد).

«تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْض...»؛(اين پيامبران بعضى از ايشان را بر بعض ديگر برترى داديم).

و ...

در جوامع اسلامی، افرادی که از دانش و تقوای بیشتری برخوردارند به عنوان افرادی بافضیلت شناخته می‌شوند.