«مباهله» يعنى نفرين كردن يکديگر با این هدف که هر كس بر باطل است مورد غضب الاهى قرار گيرد، و آن‌كس كه بر حق است شناخته شود و بدين گونه حق از باطل تشخیص داده شود.

مباهله یک نوع دعا است و ویژگی‌ها و شرایط خاصی دارد؛ مانند این‌که مباهله کننده خود را سه روز اصلاح اخلاقى كند، روزه بگيرد، غسل كند، و با كسى كه می‌خواهد مباهله كند به صحرا برود، ... و ميان سپيده دم تا بر آمدن آفتاب مباهله کند.

مباهله، مخصوص زمان پيامبر(ص) نیست، بلكه هر کس با حفظ شرایطی که بیان شد، برای اثبات حقانیت خویش در مقابل دشمنان دین می‌تواند مباهله کند. البته باید دانست که شرایط مباهله و اخلاص و اعتماد به نفسی که در آن لازم است، به آسانی برای هر فردی قابل دست‌یابی نبوده و نباید عجولانه به چنین کاری اقدام نمود که شاید اثری معکوس به دنبال داشته باشد.

در ضمن باید دانست که مباهله مخصوص آن دسته از اختلافات دینی است كه طرف مقابل با وجود گفت‌وگوهای منطقی و علمی، حق و حقیقت را نپذیرد و بر عقیدۀ باطل خود اصرار ورزد.

در قرآن کریم به موضوع مباهله در آیه 61 سوره‌ی آل عمران اشاره شده است. پس از نزول این آیه، رسول خدا(ص) هیأتی از بزرگان مسیحی نجرانی که برای گفت‌وگو درباره حقانیت اسلام به مدینه آمده بودند را به مباهله دعوت کرد، ولی در روز مورد توافق طرفین، وقتی اسقف مسیحیان، پیامبر(ص) را دید که با بهترین عزیزانش پا در میدان گذاشته، ترس او را فراگرفت و گفت: «مردى را می‌بینم که با کمال جرأت اقدام به مباهله می‌کند و می‌ترسم راست‌‌گو باشد، و اگر این‌گونه باشد، به خدا می ترسم تا سال دیگر در تمام دنیا یک مسیحی وجود نداشته باشد»؛ و به همین دلیل آنان از مباهله منصرف شده و با قبول تعهداتی با پیامبر(ص) مصالحه نمودند. بر اساس گزارش‌های موجود در منابع شیعه و اهل سنت، همراهان پیامبر(ص) در جریان مباهله عبارت بودند از : امام علی(ع) ، حضرت فاطمه(س) ، امام حسن(ع) و امام حسین(ع).