ถ้าหากพิจารณาสิ่งตรงข้ามกันระหว่างการหย่าร้าง กับการแต่งงาน,เพื่อค้นคว้าปรัชญาของความน่ารังเกลียดในการหย่าร้าง, อันดับแรกจำเป็นต้องกล่าวถึงความสำคัญของการแต่งงานก่อน[1]

อัลลอฮฺ (ซบ.) ทรงสร้างสรรพสิ่งทั้งหลายขึ้นมาเป็นคู่ มนุษย์ในฐานะที่เป็นเครื่องหมายและเป็นสัญลักษณ์ของพระเจ้า อันเป็นเหตุของความสงบและความสันติ[2] รายงานฮะดีวจากบรรดาอิมามมะอฺซูม (อ.) ได้กล่าวถึงความสำคัญของการแต่งงานไว้ว่า เป็นสิ่งที่ประเสริฐยิ่ง, ซึ่งท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) ได้กล่าวถึงความสำคัญของการแต่งงานว่า : ไม่มีรากฐานอันใดได้ถูกวางไว้ในอิสลาม ซึ่งเป็นทีรักและมีเกียรติยิ่ง ณ พระองค์อัลลอฮฺ เหนือไปจากการแต่งงาน”[3]

หนึ่งในประโยชน์อันสำคัญยิ่งของการแต่งงานคือ การขยายและดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ชาติ, ด้วยเหตุนี้เอง การหย่าร้างคือการทำลายการแต่งงาน ทำให้ครอบครัวต้องแตกแยก เด็กๆ ที่เกิดมาสมควรได้รับการดูแลจากมืออันอบอุ่นของบิดามารดา ร่มเงาของทั้งสองสมควรที่จะถอดเบียดบังพวกเขาให้ได้รับความปลอดภัย และมีความรู้สึกว่าได้รับความอบอุ่นเสมอ การปราศจากผู้ปกป้องดูแลคือ การขาดที่พำนักพักพิง เหมือนถูกปล่อยให้อยู่ตามลำพังในสังคม ซึ่งน่าเสียดายว่าปัญหาสังคมส่วนใหญ่ก็เกิดจากปัญหาการหย่าร้างกันของสามีภรรยา และด้วยเหตุผลที่ว่า การหย่าร้างขัดแย้งกับปรัชญาการสร้างมนุษย์ และเหตุผลอื่นๆ อีกมากมาย ฉะนั้น การหย่าร้าง ณ อัลลอฮฺ (ซบ.) จึงเป็นสิ่งที่น่ารังเกลียดอย่างยิ่ง

แน่นอน กล่าวว่า การหย่าร้างคือความโกรธและโมหะ ซึ่งได้กระทำโดยปราศจากเหตุผล[4]แต่ถ้าบุคคลใดได้หย่าร้างโดยมีเหตุผลอันเป็นที่ยอมรับของสังคม เขาจะไม่ได้รับความโกรธกริ้ว หรือถูกสาปแช่งอย่างแน่นอน, ทว่าการหย่าร้างคือแนวทางที่ดีและมีสันติสำหรับทั้งสอง