[1] - Şeyx Ənsari, Məkasib Mühərrəmə, cild 1, səh 276.

[2] - Hücurat surəsi, ayə 12, Hüməzə surəsi, ayə 1

[3] - Xələci Məhəmməd Tğqi, Qeybət, səh 128.

[4] - Bax: Nəraqi, Məhəmməd Məhdi, Cameül- Səadət, cild 2, səh 293, şəhid Sani, Cameül məqasid, çap Alul beyt, cild 4, səh 27. Şeyx Ənsari Məkasib kitabında deyir: Qeybət barəsində (qeybət ünvanın şamil olması) bütün bəhsləri rəvayət və alimlərin sözlərində bu cür toplamaq olar;

A- Əgər söz bir şəxsin arxasınca deyilirsə və nöqsan sayılmırsa, qeybət deyildir, baxmayaraq ki, qeybəti olunan şəxs onu qeybət olaraq qəbul edir.

B- Əgər (qeybəti olunan şəxsin arxasınca bir söz deyilərsə) onun nəzərində (danışanın) şəri və camaatın nəzərində nöqsan, amma eşidən şəxs üçün məlum olmasa, o halda ki, qeybəti olunan başqalarınınyanında abır- həyası getməzsə, bundan əlavə qeybət edəndə bu fikirlə ki onun nöqsanlarını açıqlayır, bu cür söz danışmaq şübhəsiz ki, günah sayılır.

C- Əgər qeybət edən (işarə olunduğu kimi) qarşı tərəfin nöqsanlarını demək istəmir, bu halda da haram sayılmır; çünki əslində möminin eyblərini aşkar edir.

D- Əgər başqasının arxasınca bir söz deilirsə nöqsan olunduğunda onu eşidən üçün də məlum olarsa, baxmayaraq ki, qeybət edən onu nöqsan olaraq deməsə qeybət hesab olunmur; çünki qeybəti olunan şəxsin xoşuna gəlmədiyi sözlər deyilmişdir, amma əgər bu cür onu vəsf etsin ki, onu pisləsin və yaxud o qeybəti eşidən onun haqqında mənfi fikirlərə düşsün bu cür halda qeybət haramdır.

Hər halda Şeyx Ənsarinin nəzərində əgər nöqsan tutmaq məqsədi qeybət zamanı olmazsa yəni əgər qeybət edən qarşı tərəfin nöqsanlarını demək istəməsə belə qeybət sayılır. (Şeyx Ənsari, Məkasib mühərrəmə, cild 1, səh 276- 278)

Amma İmam Xumeyninin nəzərində, qeybət zamanı nöqsanlıq məqsədi yoxdursa və onun qeybətini edərkən onun nöqsanlarını açıqlamaq deyildirsə, qeybət sayılmır və qeybət mövzusundan kənardır. (İmam Xumeyni, Məkasib Mühərrəmə, cild 1, səh 402- 409 Cameül- fiqh SDsi).