«البریه» و «الوری»، تقریبا به یک معنا هستند؛ هرچند که لغت‌شناسان، اختلافاتی اندک میان این دو کلمه مطرح کرده‌اند:

واژه‌ی «البریه» از ماده‌ی «برأ» مشتق شده و به معنای مخلوقات است.[1] برخی نیز گفته‌اند که اصل آن از کلمه‌ی «البرَی» به معنای خاک است.[2] اما «الوری» به مخلوقاتی گفته می‌شود که بر روی زمین وجود دارند.[3] (یعنی مردم همان عصر که نه شامل گذشتگان و نه آیندگان می‌شود).[4] البری نیز به همین معنا است؛ گفته می‌شود خیر الوری و البری.[5]

[1]. ‏طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج 1، ص 49‌، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، 1375ش.

[2]. حمیری، نشوان بن سعید‌، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم‌، محقق، عمری، حسین بن عبد الله، اریانی، مطهر بن علی، عبد الله‌، یوسف محمد، ج 1، ص 489، دمشق، دار الفکر، چاپ اول، 1420ق.

[3]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، محقق، مصحح، مخزومی، مهدی، سامرائی، ابراهیم، ج 8، ص 305، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق.

[4]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق، داودی، صفوان عدنان، ج 4، ص 445، دمشق، بیروت، دارالقلم‏، الدار الشامیة، چاپ اول، 1412ق.

[5]. ازهری، محمد بن احمد، تهذیب اللغة، ج 15، ص 194، بیروت، دار احیاء التراث العربی‏، چاپ اول، 1421ق.