از روایاتی که افراد باایمان را داغدار امام حسین(ع) اعلام می‌کنند، می‌توان برداشت کرد که عنصر ایمان در گریه عارفانه برای امام حسین(ع) نقش مؤثری دارد:

امام سجاد(ع) ‏فرمود: «هر مؤمنی که برای شهادت حسین بن علی(ع) گریه کند تا اشکش بر گونه‌‏ها جاری گردد، خداوند غرفه‌‏ای در بهشت به او دهد که مدت‌‏ها در آن ساکن شود و هر مؤمنی که به دلیل آزارهایی که از دشمنان در دنیا متحمل شده‌ایم برای ما گریه کند، همین که اشکش بر گونه‌‏هایش جاری شود، خداوند در بهشت به او جایگاه شایسته‏‌ای می‌دهد و هر مؤمنی در راه ما اذیت و آزاری به او برسد و برای همین آزاری که به او رسیده گریان شود، همین که اشکش بر گونه‌‏هایش جاری گردد، خداوند آزار و ناراحتی را از او بگرداند و در روز قیامت از غضب و آتش دوزخ‌ در امانش قرار دهد».[1]

در نتیجه هر عاملی که موجب افزایش ایمان انسان می‌شود،[2] می‌تواند در افزایش اشک تأثیر داشته باشد و اشک و گریه نیز عاملی معنوی برای جلوگیری از قساوت قلب است.

با تمام آنچه گفته شد، اما در روایات، توصیه به عمل و رفتار خاصی- مانند خواندن نماز شب- را نیافتیم که نتیجه‌اش زیادتر شدن گریه بر امام حسین(ع) باشد.

البته عواملی که از نگاه روایات، باعث خشک‌شدن چشم و از بین رفتن گریه می‌شود،[3] می‌تواند شامل گریه بر امام حسین(ع) نیز ‌شود:

امام علی(ع) فرمود: «هیچ چشمی از اشک خشک نمی‌شود مگر با قساوت قلب و هیچ قلبی دچار قساوت نمی‌شود مگر با انجام گناهان‏».[4]

[1]. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص 100، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، 1356ش.

[2]. «تقویت ایمان و اعتقادات»، 9323؛ «گناهانی که ایمان را از بین می‌برند»، 36477.

[3]. «عامل معنوی خشکی چشم»، 49494؛ «قساوت قلب، عوامل، درمان»، 96260.

[4]. شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 1، ص 81، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش.