حکیمه نام یکی از دختران امام کاظم(ع) است.[1] ایشان از راویانی بود که از برادرش امام رضا(ع) حدیث نقل می‌کرد.[2]

در یکی از این روایات، حکیمه نقل می‌کند: روزی امام رضا(ع) را دیدم که کنار درب هیزم‌خانه(آشپزخانه) ایستاده و آهسته سخن می‌گوید و من فرد دیگری را نمی‏دیدم! از ایشان پرسیدم: با چه کسی آهسته سخن می‌گویید؟ امام(ع) فرمود: این عامر زهرایی (ظاهرا یکی از جنیان) است که نزد من آمده، و چیزی از من می‌پرسد و درد دل می‌کند. به ایشان گفتم: من هم دوست دارم سخن او را بشنوم. امام(ع) فرمود: اگر تو سخنش را بشنوی، (تحملش را نخواهی داشت) و یک‌سال تب می‌کنی(مریض می‌شوی). دوباره از ایشان خواستم که صدای وی را بشنوم؛ امام(ع) نیز قبول فرمود. من گوش دادم و صدایی مانند سوت شنیدم و تا یک‌سال تب مرا گرفت.[3]

همچنین وی راوی برخی کرامات امام جواد(ع) در هنگام تولد ایشان بود:[4]

وقتی برای تولد حضرت جواد(ع) به بالین مادرش خیزران رفتم، حضرت رضا(ع) به من فرمود: هنگام ولادتش حضور داشته باش و به همراه خیزران و قابله‌اش وارد اتاقی شوید. سپس چراغی برای ما گذاشت و در را بر روی ما بست. هنگامی که درد زایمان به سراغ خیزران آمد، روبروی او تشتی بود، اما چراغ خود بخود خاموش شد و من از خاموش‌شدن چراغ (در آن وقتی که لازمش داشتیم) ناراحت شدم. در همین گیر و دار بودیم که احساس کردم که امام جواد(ع) داخل تشت است و روی بدنش چیز نازکی شبیه جامه قرار دارد و نورش می‌درخشد، به طوری که اتاق را روشن کرده است و ما با همان نور او را دیدیم. من فورا او را برداشتم و روی دامن داده، آن روکش نازک را از بدنش گرفتم. در همین هنگام که کار زایمان تمام شده بود، برادرم امام رضا(ع) درب را باز کرد و وارد اتاق شد و فرزندش را گرفت و در گهواره گذاشت و به من فرمود: حکیمه! کنار گهواره او باش.

حکیمه نقل می‌کند که در روز سوم تولدش بود که چشم به طرف آسمان گشود و شهادتین را گفت. من با نگرانی نزد برادرم رفته و گفتم که چیزهای شگفت‌آوری از این نوزاد می‌بینم! امام فرمود: مثلا چه چیزی؟ من هم آن رخداد را برایش نقل کردم. امام به من فرمود: آنچه بعدها از شگفتی‌های او خواهید دید، بسیار بیشتر از این خواهد بود![5]

در کوه‌های بهبهان مزاری منسوب به حکیمه دختر امام کاظم(ع) وجود دارد.[6]

علاوه بر آن زیارتگاهی در جنوب گچساران وجود دارد که آن را منتسب به ایشان می‌دانند.

[1]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 244، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.

[2]. برقی، احمد بن محمد بن خالد، الطبقات‌(رجال البرقی)، ص 62، تهران، دانشگاه تهران، 1383ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 1، ص 395، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. جمال الدین یوسف بن حاتم شامی‏، الدر النظیم فی مناقب الأئمة اللهامیم(ع)‏، ص 703، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ اوّل‏، 1420ق؛ شیخ حر عاملی، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج 4، ص 406، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1425ق.

[5].ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 4، ص 394، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.

[6]. آل بحر العلوم الطباطبائی، السید جعفر، تحفة العالم فی شرح خطبة المعالم، ملحق به بحار الانوار، ج 48، ص 316، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403 ق.