نخست باید گفت؛ با توجه به اهمیتی که عبادات به‌ویژه نمازهای واجب و نماز شب دارند، و با توجه به آثاری که بر آنها مترتب است، نباید به بهانه این‌که خواندن نماز شبی که انسان را از گناه دور نمی‌کند، و فایده‌ای ندارد، و خواندن و نخواندن آن مساوی است، آن‌را ترک کرد.

در رابطه با این موضوع باید گفت:

اولا: همین اعتراف به گناه و ناراحتی از ارتکاب آن، ممکن از آثار نماز شب باشد؛ زیرا افرادی یافت می‌شوند که گناه انجام می‌دهند، و از انجام آن و نافرمانی خدای متعال ناراحت و پشیمان نیستند، و یا اساساً اعتقادی به گناه بودن آن ندارند.

ثانیا: شاید اگر نماز شب نمی‌خواندید گناه بیشتری انجام می‌دادید، و همین نماز شب باعث شده است که گناه کمتری انجام دهید.

ثالثا: چه بسا استمرار و مداومت بر نماز شب باعث شود که در آینده از گناهی که مرتکب می‌شوید توبه کنید و دیگر سراغ ان گناه نروید.

بنابر این، این‌گونه نیست که نماز شب هیچ اثری بر رفتار و کردار آدمی نداشته باشد. البته این‌گونه هم نیست که نماز شب باعث عصمت انسان شود؛ بلکه انسان را در مسیر اطاعت و بندگی کمک می‌کند. و اگر با آداب و شرایط و حضور قلب باشد به‌یقین در زندگی انسان تأثیر خواهد داشت.