الحی القیوم دو صفت از صفات ذات باری تعالی است که "الحی" به معنای" زنده" و "القیوم" به معنای "قائم به ذات خویش‏" است. این دو صفت به صورت با هم، در سه آیه از آیات قرآن آمده است:

1. بقره، آیه 255: اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ....یعنی: هیچ معبودى نیست جز خداوند یگانه زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند.

2. آل عمران، آیه 2: اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ.... یعنی: معبودى جز خداوندِ یگانه زنده و پایدار و نگهدارنده، نیست‏.

3. طه، آیه 111 : وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ وَ ... یعنی: و (در آن روز) همه چهره‏ها در برابر خداوند حىّ قیوم، خاضع مى‏شود.

اما صفت "حی" برای خداوند متعال، به تنهایی نیز در دو آیه آمده است:

1. فرقان، 58: وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْحَیِّ الَّذی لا یَمُوتُ وَ ... یعنی: و توکّل کن بر آن زنده‏اى که هرگز نمى‏میرد و..

2. غافر، 65: هُوَ الْحَیُّ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ ... یعنی: زنده (واقعى) اوست معبودى جز او نیست پس او را بخوانید در حالى که دین خود را براى او خالص کرده‏اید!...