روایتی که به صراحت به این موضوع بپردازد، در متون روایی مشاهده نشده است، اما در بعضی از روایات ضمن طرح مباحثی به این مسئله اشاره شده است؛ مانند این روایات:
1. «نَبْدَأُ یَا مُفَضَّلُ بِذِکْرِ خَلْقِ الْإِنْسَانِ فَاعْتَبِرْ بِهِ فَأَوَّلُ ذَلِکَ مَا یُدَبَّرُ بِهِ الْجَنِینُ فِی الرَّحِمِ وَ هُوَ مَحْجُوبٌ فِی ظُلُماتٍ ثَلاثٍ ظُلْمَةِ الْبَطْنِ وَ ظُلْمَةِ الرَّحِمِ وَ ظُلْمَةِ الْمَشِیمَةِ حَیْثُ لَا حِیلَةَ عِنْدَهُ فِی طَلَبِ غِذَاءٍ وَ لَا دَفْعِ أَذًى وَ لَا اسْتِجْلَابِ مَنْفَعَةٍ وَ لَا دَفْعِ مَضَرَّةٍ فَإِنَّهُ یَجْرِی إِلَیْهِ مِنْ دَمِ الْحَیْضِ مَا یَغْذُوهُ الْمَاءُ وَ النَّبَاتُ فَلَا یَزَالُ ذَلِکَ غِذَاؤُهُ‏
کیفیة ولادة الجنین و غذائه و طلوع أسنانه و بلوغه‏ حَتَّى إِذَا کَمَلَ خَلْقُهُ وَ اسْتَحْکَمَ بَدَنُهُ وَ قَوِیَ أَدِیمُهُ عَلَى مُبَاشَرَةِ الْهَوَاءِ وَ بَصَرُهُ عَلَى مُلَاقَاةِ الضِّیَاءِ هَاجَ الطَّلْقُ بِأُمِّهِ فَأَزْعَجَهُ أَشَدَّ إِزْعَاجٍ وَ أَعْنَفَهُ حَتَّى یُولَدَ....»؛[1]
امام صادق(ع) به مفضّل فرمود: اى مفضّل شروع می‌کنم به تشریح مسئله خلقت انسان، پس از آن درس ‏بگیر. اولین درس‌‌ها تدبیرى است که حق تعالى در جنین مى‏‌فرماید: در رحم در حالى‌که او پنهان در سه ظلمت است: تاریکى شکم، تاریکى رحم، و تاریکى بچه‌‏دان، در هنگامى که او را چاره‌ای نیست در طلب غذایى و نه در دفع اذیتى و بلایى، و نه در جلب‏ منفعتى، و نه در دفع ضرری، پس جارى مى‌‏شود به سوى او از خون حیض آن مقدار که غذاى او شود، چنانچه آب، غذا براى نباتات است. پیوسته این غذا به او مى‏‌رسد تا خلقتش کامل مى‌‌‏شود و بدنش مستحکم مى‏گردد، و پوستش با مباشرت هوا قوی می‌شود، و از سردى و گرمى به او آسیبی نمی‌رسد، و دیده‏اش تاب دیدن روشنائى می‌یابد، چون چنین شد مادرش درد زائیدن می‌گیرد تا او متولد مى‏‌شود.
2. «قَضَى عَلِیٌّ (ع) فِی رَجُلٍ ضَرَبَ امْرَأَةً فَأَلْقَتْ عَلَقَةً أَنَّ عَلَیْهِ دِیَتَهَا أَرْبَعِینَ دِینَاراً وَ تَلَا (ع) وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ طِینٍ ثُمَّ جَعَلْناهُ نُطْفَةً فِی قَرارٍ مَکِینٍ ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً فَکَسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ».[2]
 امام علی(ع) در باره مردى که زنى آبستن را زد تا این‌که (آن زن بچه‌ای که در رحم داشت) و به صورت علقه (شده بود) آن‌را سقط کرد، آن‌حضرت داورى فرمود: که دیه آن چهل دینار است و (براى گواه گفته خود) این آیه را تلاوت فرمود: «و همانا آفریدیم انسان را از چکیده از گل، پس قرار دادیم او را نطفه در آرامگاهى جایدار، پس آفریدیم نطفه را علقه، پس آفریدیم علقه را مضغة (گوشتى جویده)، پس آفریدیم گوشت را استخوان‌هایى، پس پوشانیدیم استخوان را گوشتى، سپس پدید آوردیمش آفرینشى دیگر، پس خجسته باد خدا بهترین آفرینندگان».[3]

---