در قرآن کریم می‌خوانیم: «فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فی‏ یَوْمَیْنِ وَ أَوْحى‏ فِی کُلِّ سَماءٍ أَمْرَها»؛[1] آن گاه هفت آسمان را در دو روز پدید آورد. و در هر آسمانى کارش را به آن وحى کرد.
در این‌که مراد از «وحى» و  «امر آسمان‏‌ها» در این آیه چیست؟ مفسران قرآن نظریاتی ارائه کرده‌اند که برخی از آنها چنین است.
1. منظور از امر آسمان که مى‏فرماید: خدا به هر آسمانى امر آن‌را وحى کرد، آثارى است که استعداد داشتن آن‌را داشته و یا حکمت اقتضا مى‌‏کرد که آن آثار را داشته باشد؛ مانند این‌که فرشتگانى در آن‌جا باشند، یا ستاره‌‏اى در آن خلق شود، و... و کلمه «وحى» به معناى خلقت و ایجاد است و جمله مورد بحث(وَ أَوْحى‏ فِی کُلِّ سَماءٍ أَمْرَها) عطف است بر جمله «قضاهن» و مى‌‏خواهد این وحی و امر را مقید به زمان آن(یومین) کند. به عبارت دیگر، وحى در هر آسمان نیز در همان دو روز- که هفت آسمان را در آن دو روز پدید آورد- صورت گرفت. بنابر این معناى جمله مورد بحث این است که خداوند در همان دو روز موجودات در هر آسمانى را که یا ملائکه بودند، یا ستاره، و یا غیر آن، آفرید.[2]
2. بعضى گفته‏ اند: مراد از امر آسمان‌ها، تکلیف الهى متوجه به اهل هر آسمان است که همان ملائکه ساکن در آن باشند. و معناى «وحى» همان معناى معروفش است.[3] در نتیجه معناى جمله این است که خداى تعالى به اهل هر آسمان و ملائکه‌‌‏اى که در آن هستند اوامرى در باره عبادت وحى کرد.[4]
3. منظور از امر آسمان، آن چیزى است که خدا از آسمان خواسته است.[5]
4. معناى آیه این است که خداى سبحان در هر آسمانى امر الهى را که منسوب و متعلق به آن آسمان است به اهلش، یعنى ملائکه ساکن در آن، وحى مى‌‏کند.[6]
برای آگاهی بیشتر در باره وحی پاسخ‌های زیر را مطالعه کنید:
پیامبران و انواع وحی، ۴۹۷۹
وحى و کیفیت آن، ۸۸

---