این حروف که به آنها حروف ابجد[1] و هجاء گفته می‌شود؛ می‌توانند کُدها و نشان‌هایی برای برخی حقایق و معارف الهی باشند که در برخی روایات بدان پرداخته شده است که در ذیل نمونه‌هایی از این روایات ارائه خواهد شد:
پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: «الف؛ اشاره به آلاء و نعمت‌هاى الهی است و حرفى از نام‌هاى خداوند است».[2] همچنین امام علی(ع) در تفسیر «الف» فرمود: «الف؛ یعنی اللَّه، معبود به حقّى نیست جز او که زنده ‏کننده و برپا دارنده و نگهدارنده همه موجودات است».[3]
امام علی(ع) در سخنانی درباره حروف صاد، قاف، کاف و نون می‌فرماید:
«صاد؛ یعنى خدای تعالی در نوید و وعیدش در وادار ساختن مردم بر گذر از پُل صراط و بازداشت ستمگران در بازپرسى راست‌گو است».[4]
«قاف؛ قرآن است که گردآورى و نگهدارى آن از دستبرد حوادث بر عهده خدا است».[5] همچنین آن‌حضرت در حدیث دیگری فرمود: «ق؛ یعنی خدا بر تمامى آفریدگانش قادر و توانا است».[6]
«کاف؛ کافى و بی‌نیازکننده، خداوند است».[7] در حدیث دیگری فرمود: «کاف؛ یعنی خدا بی‌نیازکننده‌اى است که همتایى برایش نیست، نه زائیده شده و نه زائیده است».[8]
«نون؛ یعنی عطاى خداوند به مؤمنان و کیفر دادن به کافران».[9] و در سخنی دیگر چنین تفسیر فرمود: «نون؛ نور و روشنى آسمان‌ها و زمین است که شمّه‌اى از فروغ عرش با عظمت او می‌باشد».[10]

---