همان‌گونه که مستحضرید، در بیشتر نمازهای جماعت نیاز چندانی به مکبّر نبوده و مأمومین با شنیدن صدای امام جماعت، می‌­توانند رکوع، سجده، تشهد و سلام خود را تنظیم کنند و در حقیقت، امام جماعت خود نقش مکبر را خواهد داشت، بویژه که امروزه با بلندگو می‌­توان صدای ایشان را بهتر به مأمومین رساند. در این موارد بهتر است، فرد به جای مکبّری کردن، در صف مأمومان قرار گرفته و از پاداش نماز جماعت بهره­مند شود؛ به همین دلیل، هیچ‌گاه «مکبّر» مانند «مؤذّن» نقش برجسته‌­ای در نماز جماعت نداشته و «مکبّری» به عنوان جزئی از آداب نماز جماعت نبوده است تا روایت و حدیثی در ارتباط با کیفیت و یا پاداش آن وجود داشته باشد.
البته، تمام اینها بدان معنا نیست که اگر در مواردی به دلیل ازدحام جمعیت و نرسیدن صدا نیاز به مکبّر باشد، فردی که این وظیفه را بر عهده می‌­گیرد، پاداش و ثوابی نداشته باشد، بلکه در هر عمل نیکی – مانند نماز جماعت – که مورد توصیۀ پروردگار و پیشوایان دینی است، افرادی که برای برگزاری بهتر آن تلاش می­‌کنند، دارای اجر و پاداش خواهند بود، علاوه بر آن‌که خود ذکرهایی(مانند تکبیر) که یک مکبّر بر زبان می‌­آورد، خود دارای پاداش مستقلّی است.