برای آنکه مقصود از هفت آسمان روشن شود، لازم است چند نکته را بیان کنیم:

نکته ی اول. در قرآن کریم، هفت مورد به صراحت[1] و دو مورد به کنایه[2] سخن از آسمان‎های هفت‎گانه و در یک مورد نیز ظاهراً سخن از زمین‎های هفت‎گانه آمده است[3] .

نکته ی دوم. مقصود از سماء (آسمان) در لغت:

«سماء» در لغت از ریشه «سمو» به معنای بلندی است،[4] حتی برخی لغویین ادعا کردند هر بالای نسبت به پایین آن آسمان و هر پایین نسبت به بالای آن زمین است.[5]

نکته ی سوم. آسمان در قرآن

کلمه «سماء» و مشتقات آن در قرآن کریم سیصد و ده بار آمده که در دو مفهوم بکار رفته است:

الف. آسمان مادی

قرآن کریم در بسیاری از موارد واژه ی سما (آسمان) را معنای مادی آن بکار برده است که مصادیق و معانی متعددی از آن اراده می شود از جمله:

1. آسمان به معنای جهت بالا «اصلها ثابت و فرعها فی السماء» «مانند درخت پربرکت و پاکیزه که ریشه ی آن در زمین ثابت و محکم است و شاخه‎های آن به آسمان کشیده شده است».[6]

2. آسمان به معنای جوّ اطراف زمین: «و نزلنا من السماء ماءً مبارکاً» « و از آسمان آب مبارکی را فرو فرستادیم»[7].

3. آسمان به معنای مکان سیارات و ستارگان: «بزرگوار آن خدایی که در آسمان برج‎ها مقرر داشته و در آن چراغ روشن خورشید و ماه تابان را روشن ساخت».[8]

ب. آسمان به معنای معنوی:

قرآن کریم در بسیاری از موارد واژه ی سما (آسمان) را به معنای معنوی آن بکار برده است که از آن نیز مصادیق و معانی متعددی اراده می شود از جمله:

1. آسمان به معنای مقام قرب و مقام حضور که محل تدبیر امور عالم است: «اوست که امر عالم را از آسمان بسوی زمین تدبیر می‎کند».[9]

2. آسمان به معنای موجود عالی و حقیقی:[10] «روزی‎تان و آن چه به شما وعده داده می‎شود (که ظاهراً بهشت منظور است) در آسمان قرار دارد».[11]

نکته ی چهارم. مقصود از سبع (هفت) چیست؟

کلمه سبع (هفت) در عربی به دو صورت به کار می‎رود.

الف. هفت به معنای عدد مشخص و معین که در ریاضیات به کار می‎رود.

ب. هفت به معنای نماد کثرت؛ چرا که گاهی در عرب کلمه «هفت» به کار می‎رود و معنای کنائی آن (تعداد زیاد و کثیر) مراد است.

نکته ی پنجم. مقصود قرآن از واژه ی «هفت آسمان»

مفسرین دربارة واژه ی «هفت آسمان» چندین احتمال داده‎اند.

الف: هفت به معنای عدد حقیقی باشد که در این صورت این احتمالات متصور است.

1. هفت آسمان پر از ستاره و سیاره که هر یک مثل آسمان کره خاکی زمین می باشند.[12] احتمال وجود هفت جهان مشابه که هنوز کشف نشده است، وجود دارد.

2. هفت مقام قرب و حضور و موجود عالی معنوی (هفت آسمان) در مقابل هفت مرتبه ی پست وجودی طبیعت.[13]

ب. هفت، به معنای کثرت باشد که در این صورت احتمالات زیر متصور است:

1. آسمان‎های زیادی (مجموعه کرات و سیارات و...) خلق کرد. و زمین‎های زیادی (کره‎های خاکی مشابه زمین) خلق کرد. که همه آن‎ها در فضا شناور و معلق هستند.

2. تعداد زیادی از طبقات جوّ آسمان را خلق کرد و تعداد زیادی از طبقات داخلی زمین یا قطعات زمین و اقلیم‎ها را خلق کرد.

3. مراتب معنوی و مقامات قرب و حضور و موجودات عالی بسیاری خلق کرد.

نتیجه این که با توجه به عدم شناخت و اطلاع کافی ما از  معنای هفت آسمان در قرآن و با توجه به ابهاماتی که در مورد آسمان و کهکشان‎ها از نظر علمی وجود دارد؛ نمی‎توان درباره آن نظر قطعی داد و همه ی نظریات به صورت احتمال و گمان مطرح می‎شود.[14] امّا نباید از این نکته غافل شویم که هدف قرآن هدایت معنوی و تربیتی بشر است و اشاره قرآن به مواردی از قبیل هفت آسمان و زمین، حرکت خورشید و زمین و... علاوه بر حقانیت آنها، نشان از قدرت لایزال او و هموار نمودن راه خداشناسی و آماده کردن زمینه تفکر و تدبر در آفرینش است. همچنین بعضی از مطالب علمی قرآن نیازمند به زمان و اثبات علم تجربی می‌باشد اگر علوم در مسائل علمی قرآنی نظریه‌ای نداد، دلیل بر باطل بودن نظریه قرآن نیست.

برای مطالعه بیش‎تر به کتاب‎های ذیل مراجعه نمایید:

1. پژوهش در اعجاز علمی قرآن، محمدعلی رضایی اصفهانی، ج 1، ص 134.

2. معارف قرآن، محمدتقی مصباح یزدی، ص 234.

3. تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، ج 1، ص 165.[15]