لطفا صبرکنید
بازدید
18699
18699
آخرین بروزرسانی:
1393/03/29
کد سایت
fa40491
کد بایگانی
49494
نمایه
عامل معنوی خشکی چشم
طبقه بندی موضوعی
درایه الحدیث|گناه و رذائل اخلاقی
گروه بندی اصطلاحات
سرفصل‌های قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
عبارتی به معصومان نسبت داده می‌شود مبنی بر اینکه «علت خشکی اشک چشم، زیادی گناه و دلیل زیادی گناه هم فراموشی مرگ است و فراموشی مرگ هم از دوستی دنیا سرچشمه می‌گیرد»؛ آیا چنین روایتی داریم؟
پرسش
در حدیثی آمده است: شخصی نزد امیرالمؤمنین علی(ع) آمد و گفت: اشک چشمم خشک شده علتش چیست؟ آن‌حضرت فرمود: «از زیادی گناه و زیادی گناه هم از فراموشی مرگ و فراموشی مرگ هم از حُبّ دنیا است»؛ لطفاً متن کامل و منبع آن‌را ذکر کنید.
پاسخ اجمالی
آنچه در پرسش آمده، ترکیبی از چند حدیث است که از جهت متن و محتوا یکسان هستند و اگر کنار هم قرار گیرند، نتیجه ذکر شده به‌دست می‌آید. در این‌جا به ذکر برخی از این احادیث بسنده می‌شود.
امام علی(ع) می‌فرماید:
«اشک چشم خشک نمی‌گردد مگر به‌واسطه قساوت قلب، و کسى قسى القلب نمی‌شود مگر از زیادى گناهان».[1]
«هر کس بسیار مرگ را یاد کند، از مکر دنیا نجات پیدا می‌کند».[2]
«اى مردم! از دنیا دوستى بر حذر باشید که آن سرچشمه هر خطا، درب ورودى هر بلا، همراه هر فتنه و باعث هر مصیبت و گرفتارى است».[3]
گفتنی است؛ دوست داشتن دنیا به قدر معقول و مشروع که انسان را وادار به برپا کردن یک زندگى پاک و طبیعى کند امرى پسندیده و شایسته است. اما دوستى و محبت به دنیا اگر عاملش حرص و طمع و هوا و شهوت باشد، و باعث آلوده شدن به هر نوع مال و لذت حرام گردد، نامعقول و نامشروع و موجب انجام رذایل اخلاقی و گناه و خرابى آخرت، و گرفتار شدن به عذاب است.
امام علی(ع) می‌فرماید:
«اشک چشم خشک نمی‌گردد مگر به‌واسطه قساوت قلب، و کسى قسى القلب نمی‌شود مگر از زیادى گناهان».[1]
«هر کس بسیار مرگ را یاد کند، از مکر دنیا نجات پیدا می‌کند».[2]
«اى مردم! از دنیا دوستى بر حذر باشید که آن سرچشمه هر خطا، درب ورودى هر بلا، همراه هر فتنه و باعث هر مصیبت و گرفتارى است».[3]
گفتنی است؛ دوست داشتن دنیا به قدر معقول و مشروع که انسان را وادار به برپا کردن یک زندگى پاک و طبیعى کند امرى پسندیده و شایسته است. اما دوستى و محبت به دنیا اگر عاملش حرص و طمع و هوا و شهوت باشد، و باعث آلوده شدن به هر نوع مال و لذت حرام گردد، نامعقول و نامشروع و موجب انجام رذایل اخلاقی و گناه و خرابى آخرت، و گرفتار شدن به عذاب است.
[1]. «قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ(ع) مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِکَثْرَةِ الذُّنُوب»؛ شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 1، ص 81، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش.
[2]. «مَنْ أَکْثَرَ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ نَجَا مِنْ خِدَاعِ الدُّنْیَا»؛ لیثی واسطی، علی، عیون الحکم و المواعظ، محقق، مصحح، حسنی بیرجندی، حسین، ص 449، قم، دار الحدیث، چاپ اول، 1376ش؛ تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، محقق، مصحح، رجائی، سید مهدی، ص 619، قم، دار الکتاب الإسلامی، چاپ دوم، 1410ق.
[3]. «أَیُّهَا النَّاسُ إِیَّاکُمْ وَ حُبَّ الدُّنْیَا فَإِنَّهَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ وَ بَابُ کُلِّ بَلِیَّةٍ وَ قِرَانُ کُلِّ فِتْنَةٍ وَ دَاعِی کُلِّ رَزِیَّة»؛ ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول (صلی الله علیه و آله)، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، ص 215، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1404ق.
نظرات
