یکی از عالمان و فقیهان شیعه در قرن هشتم هجری سید عمید الدین عبدالمطلب بن محمد بن علی اعرجی است که در سال 681 متولد شده و در سال 754 هجری قمری وفات یافته است.[1] وی از سادات حسینی و از نسل امام زین العابدین(ع) است.[2] چون مرحوم علامه حلی، دایی ایشان است، از همان ابتدا در محضر ایشان تلمذ کرد.[3] خاندان عمید الدین، جزو سادات و نقبای عراق بودند و بعد از وفات شمس الدین، پدر عمید الدین عبدالمطلب بن محمد؛ منصب نقابت و سرپرستی سادات به ایشان می‌رسد.[4]
از جمله آثار او است:
1. اشراق اللاهوت فی نقد شرح الیاقوت.‏[5]
2. المسألة النافعة للمباحث الجامعة.‏[6]
3. المباحث العلمیة فی القواعد المنطقیة.[7]
4. جل الفوائد فی حل مشکلات القواعد.[8]
5. نهایة المأمول فی شرح تهذیب الوصول إلى علم الأصول.‏[9]
6. غایة السؤل فی شرح مبادئ الوصول.‏[10]
7. منیة اللبیب فی شرح التهذیب.‏[11]
علامه آقا بزرگ تهرانی از کتابی نام می‌برد به نام: «کنز الفوائد فی حل مشکلات القواعد و تردداته‏» که به نظر می‌آید نام اصلی کتاب «حل الفوائد فی حل مشکلات القواعد» باشد و توضیح می‌دهد که سید عمید الدین این کتاب را برای فرزندش سید ابوطالب نوشته است و در آن آراء و نظریات پسر دائی‌اش فخر المحققین را متعرض شده و احیاناً رد کرده است.[12]

---