قرآن کریم در سوره قیامت که در مقام بیان اثبات رستاخیز و چگونگی وقوع آن است، در یکی از آیات، خطاب به منکران  معاد می‌فرماید: «أَ لَمْ یَکُ نُطْفَةً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنى‏» آیا او نطفه‏‌اى از منى که در رحم ریخته می‌‏شود نبود؟!
این آیه و آیات مشابه که به خلقت انسان اشاره دارند،[1] در مقام بیان علمی تمام مراحل شکل‌گیری جنین نیستند، تا این شبهه مطرح شود که تنها «منی» نیست که «نطفه» را ایجاد می‌کند، بلکه «تخمک» زن نیز در آن نقش دارد!
این آیات در حقیقت در مقابل منکرانى است که معاد جسمانى را محال دانسته، و امکان بازگشت به زندگى بعد از مردن و خاک شدن را باور ندارند؛ قرآن کریم براى اثبات و امکان وقوع قیامت و زنده شدن دوباره انسان‌ها برای روز حساب، توجه انسان را به آغاز خلقتش بازمی‌گرداند که از نطفه آغاز شده و مراحل شگفت‌‏انگیزی را در رحم طی می‌کند تا به نوزادی تبدیل شود، تا از این طریق به او نشان ‏دهد که خداوند بر همه چیز قادر و توانا است. و به او بفهماند که بهترین دلیل براى امکان یک چیز، وقوع آن است.
بنابر این، این آیه و تمامی آیاتی که در این زمینه بحث می‌کنند، در مقام بیان آن نیستند که خلقت انسان، تنها از اسپرم موجود در منی می‌باشد تا این موضوع با دانش نوین ناهمخوان ارزیابی شود، بلکه معنایش آن است که وارد شدن اسپرم در رحم زن، نقطه آغازین خلقت انسان است و این منافات ندارد با این‌که بعدها باید با تخمک زن ترکیب شود، از راه‌های مختلف مانند بند ناف غذاهای لازم را از مادرش دریافت کند و ... تا به یک انسان تبدیل شود.^[2]
طبیعی است که حتی در زمان نزول وحی هم تمام مردم می‌دانستند که منی مرد به تنهایی نمی‌تواند نوزادی را شکل دهد، بلکه حتماً باید در رحم زن قرار گیرد تا به یک جنین تبدیل شود و قرآن کریم نیز در صدد آن نبوده تا چیزی را بر خلاف این باور درست اعلام کند، بلکه خواسته تا همان باور درستشان را به رخ آنها بکشد.

---