در بحث مالکیت «مال الارث»، وارث باید در قید حیات باشد؛ چرا که برای فردی که از دنیا رفته مالکیتی نمی‌توان فرض نمود.[1] از طرفی هم، ملاک در ارث ‌بردن، تنها نیازمندی اطرافیان نیست و توجه به این نکته نیز ضروری است که همواره اینگونه نیست که نوه‌هایی که پدرشان مرده از عمو، عمه، خاله و دایی‌های خود نیازمندتر باشند.
با توجه به مطالب بالا، باید گفت که «طبقات ارث» در آیات و روایات، بیان شده است[2] که با وجود طبقه اول ارث، به طبقات دوم و سوم، ارثی نخواهد رسید و این موضوع نیز در روایات وجود دارد که فرزندان در طبقه اول و نوه‌ها در طبقه دوم می‌باشند.
پس در صورتی که میت فرزندانی دارد (که جزو طبقه اول ارث هستند) و یکی از فرزندان، قبل از پدر از دنیا رفته باشد، او مالک ارثی از طرف پدر نخواهد شد و فرزندان او (نوه‌های پدر بزرگ، که جزو طبقه دوم ارث هستند) نیز - با وجود طبقه اول - ارثی از پدر بزرگشان نخواهند برد.
البته در صورت نیازمندی آنها شایسته است که وراث طبقه اول، سهمی از ما ترک پدرشان را برای فرزندان برادر خود قرار دهند.

---