در کتاب منتخب طریحی(متوفّای 1085ق) گزارش شده است که امام حسین(ع) هنگام ورود به سرزمین کربلا و خبر از شهادت خود، حضرت زینب(س) ناله و گریه ‌کرده و گفت: «یا أخی رُدَّنَا إِلَى حَرَمِ جَدِّنَا»؛^[1] برادرم ما را به حرم جدّمان رسول خدا برگردان.
اگرچه منابع کهن‌تر، ناله زینب(س) در آن زمان را گزارش کرده‌اند،[2] اما ارائه چنین پیشنهادی را در کتاب و مقتلی قبل از منتخب طریحی مشاهده نکردیم.
همچنین مؤلف کتاب فوق، مشابه همین جمله را از حضرت سکینه(س) نیز نقل کرده است:
هنگامى که امام حسین(ع)شهادت هفتاد و دو تن از همراهانش را مشاهده کرد، متوجه خیمه‌ها شد و فرمود:
«اى سکینه، اى فاطمه، اى زینب، اى امّ کلثوم من هم رفتم خدا نگهدارتان».
سکینه فریاد زد: پدر جان! آیا تو نیز تسلیم مرگ شده‌اى! فرمود: «چگونه تسلیم مرگ نشود کسى که یار و کمک‌کاری ندارد؟» گفت: پدر جان! پس ما را به‌سوى حرم جدّمان پیامبر خدا باز گردان. فرمود: «هیهات اگر مرغ قطا را آزاد گذاشته بودند که می‌خوابید». ناگاه زنان صدا به گریه و ناله بلند کردند و امام حسین(ع) ایشان را ساکت کرد و بر آن گروه ستم‌کار حمله‌ور شد.[3] علامه مجلسی نیز در بحار الانوار این مطلب را آورده است.[4]
با فرض پذیرش این نقل‌ها؛ این سخنان ناظر به آن نیست که خواهر و دختر امام حسین(ع) از حضرتشان بخواهند تا بعد از شهادت یارانش، نبرد را رها کرده و به مدینه برگردد؛ چون آنان ابتدا مطمئن شدند که امام تسلیم مرگ شده و بعد از آن بود که خواهش دوم را مطرح کردند، که به دنبال وسیله‌ای برای برگشت اهل‌بیت(ع) به وطن باشند؛ زیرا با توجه به شخصیت حضرت زینب(س) و صبر و استقامت آن‌حضرت،[5] بعید به نظر می‌رسد که ایشان تصمیم به تنها گذاشتن برادرشان داشته باشند.

---