«الوَلَدُ» و «الوُلْدُ» به معنای آن چیزی است که زاییده می‌شود.

این دو واژه به معنای «فرزند» بوده و در مفرد و جمع، و همچنین در پسر(مذکر) و دختر(مؤنث) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

البته برخی لغت‌دانان «وُلْد» را جمع‏ «وَلَد» می‌دانند، مانند «وُثْن» که جمع «وَثَن» است.[1]

گفتنی است که واژه «وُلْدُ» در قرآن تنها به معنای فرزند نبوده، بلکه شامل دیگر اهل و عیال هم می‌شود.[2]

[1]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 3، ص 467، بیروت، دار الفکر، چاپ سوم، 1414ق.

[2]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص 883، دمشق، بیروت، دار القلم‏، الدار الشامیة، چاپ اول، 1412ق.