«سَوء» به فتح سین، مصدر و «سُوء» به ضم سین، اسم مصدر است که با وجود معنای نزدیکی که با هم دارند، ارتباط آن دو مانند ارتباط دو واژه «بد» و «بدی» است.
بدی در «سُوء» به ضم واو نهفته است، اما «سَوء» به فتح واو بیشتر در مواردی به کار می‌رود که به خودی خود بد و زشت نیستند، اما وسیله‌ای برای یک بدی شده‌اند. به عنوان نمونه، باران به خودی خود بد نیست، اما اگر در مسیر عذاب قرار گیرد به آن «مطر السَّوء» گفته می‌شود.[1]
در نگاهی دیگر، تنها «سَوء» به فتح سین است که مضاف الیه واقع می‌شود،[2] اما هرگاه می‌خواهیم این واژه را به عنوان مضاف قرار دهیم، از «سُوء» به ضم سین استفاده می‌کنیم.[3]
درباره روش استعمال این دو واژه، برخی علمای ادبیات عرب گفته‌اند: «رجل السَوء» و «رجل سَوء» صحیح است ولی «الرجل السَوء» و «رجل السُوء» و «رجل سُوء» جایز نیست.[4] طبق این بیان؛ باید عباراتی، مانند «وَ مِنْ شَرِّ قَضآءِ السّوءِ» را به فتح سین؛ یعنی «السَوء» بخوانیم.
واژه «سوأی» نیز مؤنث «اسوء»، و اسم تفضیل است.[5]

---