در کتا‌ب‌های فقهی، وضو گرفتن با بعضی آب‌ها، مکروه شمرده شده است، از جمله:

1. آبی که با آفتاب، داغ شده باشد.
2. آب غُساله[1] غسل واجب (جنابت و اغسال سه‌گانه بانوان). البته این زمانی است که در غُساله، نجاستی قطعی مشاهده نشود و الا وضو با آن آب، باطل خواهد بود.
3. آب متعفن و بدبو.
4. آب نیم‌خورده حیوان حلال گوشت.
5. آب چاهی که در آن، حیوانی افتاده و مُرده است. البته اگر آثار نجاست در آن آب نباشد و با شرایطی که در کتا‌ب‌های فقهی بیان شده است، از آن چاه آب برداشت شده و بیرون ریخته شود، وضو با آن آب، مکروه نخواهد بود.[2]

شایان ذکر است، موارد نا‌م‌برده و حکم مذکور، برگرفته از روایاتی در این زمینه است.[3]

در مورد کراهت وضو با غُساله غُسل واجب، با توجه به این‌که در بسیاری از موارد، افراد هنگام انجام این غسل، ممکن است آلوده به نجاست منی یا خون باشند(حتی اگر این نجاست، قطعی نباشد)، چه بسا حکمت کراهت وضو با چنین آبی، احتمال وجود نجاست و آلودگی در آن آب باشد، که این احتمال، در غساله غسل‌های مستحب -مثل غسل جمعه- معمولاً پیش نمی‌آید.

[1]. آبی که پس از شست‌وشوی چیزی، از آن سرازیر می‌شود.

[2]. ر. ک: طباطبایی یزدی، سید محمد کاظم، العروة الوثقی، ج ‌1، ص 202، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، 1409ق.

[3]. ر. ک: اشتهاردی، علی پناه، مدارک العروة، ج ‌2، ص 238، تهران، دار الأسوة للطباعة و النشر، چاپ اول، 1417ق