در قرآن کریم آیه خاصی وجود ندارد که به صراحت به این مسئله بپردازد، اما روایاتی وجود دارد؛ مانند آن‌که:
امام صادق(ع) فرمود:‏ مَا أُعْطِيَ أَحَدٌ شَيْئاً خَيْراً مِنِ امْرَأَةٍ صَالِحَةٍ إِذَا رَآهَا سَرَّتْهُ وَ إِذَا أَقْسَمَ عَلَيْهَا أَبَرَّتْهُ وَ إِذَا غَابَ عَنْهَا حَفِظَتْهُ»؛[1] هیچ خوبی‌ای بهتر از این نیست که انسان همسری داشته باشد، وقتی او را می‌بیند خوشحالش کند، زمانی که او را قسم داد بپذیرد، و هنگامی که حضور نداشت به حفظ محیط خانواده همت گمارد.
وظیفه مرد نیز آن است که در حد امکان با مسافرت‌های خود،  همسرش را در موقعیتی قرار ندهد که نه مانند زنی مجرد و رها باشد و نه مانند بانویی ازدواج کرده!
این موضوع، از آیه‌ای دیگر از قرآن قابل استنباط است. قرآن می‌فرمايد: اگر نمی‌توانيد مساوات كامل را از نظر محبت، ميان همسران خود، رعايت كنيد لا اقل تمام تمايل قلبى خود را متوجه يكى از آنان نسازيد، كه ديگرى به صورت بلا تكليف در آيد و حقوق او نيز عملاً ضايع شود: «وَ لَنْ تَسْتَطيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّساءِ وَ لَوْ حَرَصْتُمْ فَلا تَميلُوا كُلَّ الْمَيْلِ فَتَذَرُوها كَالْمُعَلَّقَة».[2]
با استفاده از ملاک موجود در آیه که همان تقسیم علاقه باشد، می‌توان استفاده کرد که مرد باید علاقه و محبت‌های خود را در تمام زمینه‌ها تعدیل کند. به عنوان نمونه نباید حتی نسبت به شغل و مسافرت‌هایش چنان وابسته باشد که باعث بی‌مهری نسبت به همسر و خانواده‌اش شود، به گونه‌ای همسرش نه احساس کند که شوهر دارد و نه چنان باشد که انگار شوهر ندارد.

---